ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΑΚΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία είναι συνέπεια της χρεωκοπίας του καπιταλιστικού μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των δυτικών κρατών και κυβερνήσεων, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη και μαζικότερη αντιλαϊκή επίθεση ανά τον κόσμο και κυρίως στις κοινωνίες των «αδύναμων» κρίκων της ευρωζώνης του νέου οικονομικά τρίτου κόσμου, από το μεγάλο υπερεθνικό (και όχι μόνο) κεφάλαιο.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές και τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τους μηχανισμούς στήριξης στις «άρρωστες» οικονομίες, προκειμένου να επιτύχουν την «εξυγίανσή» τους, στόχο και αποτέλεσμα έχουν την αλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, με όρους ακόμα ευνοϊκότερους για τα αφεντικά.

Για τα αφεντικά που βρίσκονται έξω αλλά και μέσα από τα εθνικά σύνορα. Για τα αφεντικά που εκφράζουν το μεγάλο αλλά και το μικρό κεφάλαιο. Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομία μιας χώρας που εντάσσεται στο μηχανισμό στήριξης και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση της εργασίας και του εργατικού της δυναμικού. Και αυτό γίνεται στις μεγάλες αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις με ξένα, αλλά και σ’ αυτές με ντόπια συμφέροντα.

Οι αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωφελών επιχειρήσεων, οι οποίες ποτέ δεν ανήκαν ουσιαστικά στον Ελληνικό λαό και ποτέ δεν ήταν εκμεταλλεύσιμες από αυτόν, δεν είναι τυχαίο ότι δεν εξαρτάται το ξεπούλημά τους, ούτε καθορίζεται σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου, από την μείωση του ελλείμματος της οικονομίας και τις τιμές των ποσοστών του ΑΕΠ, όπως θα μπορούσε κατά κάποιο να θεωρηθεί λογικό, αλλά από το αν θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει εισπράξει, τη στιγμή που το Ελληνικό κράτος βυθίζεται συνεχώς όλο και περισσότερο στους μηχανισμούς της παγκόσμιας τοκογλυφίας (ΔΝΤ, ΕΚΤ).

Η δυσχερής κατά τα άλλα οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι και τόσο δυσχερής για το ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά μια επενδυτική ευκαιρία τόσο μεγάλη, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης απέναντι στους μηχανισμούς στήριξης και η άνευ όρων αποδοχή του μνημονίου, μπορεί να είναι τυχαία. Αντίθετα έχει επιβεβαιωθεί ότι τα εγχώρια αφεντικά εξυπηρετούνται από τις ίδιες συγκυρίες με τα υπερεθνικά και τα συμφέροντά τους –τουλάχιστον οικονομικά- είναι κοινά.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση με τους όρους της παγκόσμιας αγοράς, το ρόλο των χρηματιστηρίων, τις φούσκες και τη σχέση Ευρώ και δολαρίου, ωστόσο αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα την «κρίση» του Ελληνικού χρέους, που έγινε κρίση του δανεισμού, η οποία μεταφράζεται σε μνημόνιο, που σημαίνει περικοπές μισθών, συντάξεων, και επιδομάτων.

Η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών δαπανών και παροχών, η αύξηση των φόρων, της ανεργίας και γενικά η βιοτική, σε συνάρτηση με την υπαρξιακή ανέχεια, είναι αντιληπτή, άμεσα αισθητή και ταχύτατα καλπάζουσα.

Ωστόσο ο αντιμνημονιακός παροξυσμός των media που είναι τόσο σημαντικός για τη διατήρηση της κοινωνικής «ειρήνης» από τη μεριά της κυριαρχίας του συστήματος, όσο ενός αναισθησιολόγου σε μια κρίσιμη χειρουργική επέμβαση, δε μπορεί να εξυγιάνει τη διεφθαρμένη λειτουργία του κράτους πριν από το μνημόνιο και της ένταξης της χώρας στο μηχανισμό επιτήρησης (δομημένα ομόλογα, άδεια ασφαλιστικά ταμεία, «μαύρες τρύπες», οικονομικά σκάνδαλα, μίζες κ.λπ.) και κυρίως δεν μπορεί να καταστήσει την Ελληνική κοινωνία ελεύθερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της, βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας, όχι από την άφιξη της τρόικας, αλλά πολύ πιο πριν, από τότε που υφίσταται το Ελληνικό κράτος και από τα εθνικά αφεντικά πρώτα απ’ όλα.

Τα μέτρα λιτότητας και οι επιταγές του μνημονίου που επιβάλλονται, ακυρώνουν στην πράξη το ίδιο το σύνταγμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ψεύτικης πεποίθησης για τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, πράγμα που δημιουργεί αναπόφευκτα την προοπτική μιας μαζικής αντανακλαστικής κοινωνικής εξέγερσης. Αυθόρμητη, αντανακλαστική, χωρίς ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στην πλειοψηφία της, ωστόσο εξέγερση. Για αυτούς που μάχονται για την πλήξη και την καταστροφή του κράτους και των δομών του, αποτελεί πρόκληση. Ένα ακόμα μέτωπο για τη διασάλευση της εύρυθμης λειτουργίας του. Η πρωτοφανής αποχή από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις στις οποίες κυριαρχεί η αμφισβήτηση και ο «κανένας», οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις με βίαια και επιθετικά χαρακτηριστικά, το λιντσάρισμα διαφόρων πολιτικών προσώπων κάθε κομματικού μηχανισμού στους δρόμους, είναι απλά ένα δείγμα των διαθέσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Γι αυτούς που τάσσονται έμπρακτα στον πολύμορφο αγώνα της επανάστασης και της δημιουργίας προοπτικής γι αυτήν. Γι’ αυτούς που μάχονται την κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την υποτέλεια που αυτή προϋποθέτει για την ύπαρξή της. Γι’ αυτούς που μάχονται αέναα, πέρα από περιόδους, εποχές και συγκυρίες, ενάντια στην εξουσία και στους εκφραστές της, σε όποια μεριά του κοινωνικού πεδίου και αν εκφράζεται και αναπαράγεται, είτε από αυτήν των ισχυρών, είτε από αυτήν των αδυνάτων μέσα από τη συναίνεση, κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή, ακόμα μια ευκαιρία για αγώνα, ενάντια στο μεγάλο και στο μικρό κεφάλαιο, ενάντια στο ισχυρό ευρώ αλλά και στην υποτιμημένη δραχμή, ενάντια στα ξένα αλλά και στα εγχώρια αφεντικά, στην ομηρία των εξωτερικών μηχανισμών αλλά και σ’ αυτήν των εσωτερικών μηχανισμών εκμετάλλευσης.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙ ΑΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

Από τις 10/12, είμαι ακόμα ένας όμηρος του δημοκρατικού καθεστώτος και κρατούμαι σε ένα από τα κελιά του στα σωφρονιστικά καταστήματα, της περιθωριοποίησης, της απομόνωσης και της εκδίκησης του κράτους. Που το φαγητό μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό, αλλά η πρέζα περισσεύει. Που τα ψυχοφάρμακα είναι περισσότερα απ' ό,τι στις αποθήκες των νοσοκομείων. Που οι πειθαρχικές ποινές είναι στην ημερήσια διάταξη και η θέρμανση είδος πολυτελείας. Που η παρουσία των τρωκτικών, των κοριών και των κατσαρίδων είναι συχνή, σε αντίθεση με αυτή του υγειονομικού. Που σε κελιά που οι προδιαγραφές τους είναι για 2 άτομα, υπάρχουν 4 κρεβάτια και κοιμούνται 6-7, για να μην πούμε για τους θαλάμους και τα θαλαμάκια, που ο σωφρονιστικός κώδικας και τα δικαιώματα των κρατουμένων, παραβιάζονται συνέχεια και ασύστολα, αλλά τα hi-tech συστήματα ασφαλείας και επιτήρησης, λειτουργούν στην εντέλεια και οι πόρτες των κελιών κλείνουν πάντα στην ώρα τους.

Ας γνωρίζει ο υπουργός δικαιοσύνης, οι εισαγγελείς και οι δικαστικοί λειτουργοί, ότι εκεί που πετάνε ανθρώπους σαν τα απόβλητα της κοινωνίας, υπάρχει και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και αυτή ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κωνσταντίνος Σακκάς

Φυλακές Ναυπλίου
  
ΠΡΕΖΑ TV
3-1-2011