Τρία σκαλάκια για να βγεις. Αν ήταν οποιοδήποτε άλλο κτίριο, δεν θα ήταν και πολλά. Η γιαγιά που παλεύει να πάει απ’ το δεύτερο στο τρίτο βρίζει περισσότερο από κάθε άλλη γιαγιά που ξέρω. Πρωινή επίσκεψη στο Ιπποκράτειο.
«Μέλαθρον Ασκληπιού», με μεγάλα, μαρμάρινα γράμματα. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής: τέσσερις άνθρωποι. Μερικούς μήνες πριν, εδώ ήταν στοιβαγμένοι πενήντα ασθενείς, ώρες ατελείωτες στην αναμονή. Τώρα, μόλις τέσσερις. Μοιάζει σαν να έγινε θαύμα. Υστερα ακούω τον έναν απ’ τους τέσσερις να μιλάει στο κινητό.
«Ναι, από εκείνη την ώρα περιμένουμε. Τώρα την πήραν τη μαμά». Ενστικτωδώς ψάχνω να δω πού περίμεναν. Δεν βλέπω άνθρωπο πουθενά κι αναρωτιέμαι αν ο νεαρός είναι μυθομανής. Ξαφνικά, παρατηρώ μια αναταραχή στο βάθος του διαδρόμου. Ενα τσούρμο σε αναβρασμό. Αποκάλυψη: η ουρά δεν διαλύθηκε. Απλώς μετακινήθηκε.
Τώρα, ένα κορίτσι στέκεται μπροστά στα μηχανήματα της αίθουσας αναμονής που κανονικά βγάζουν χαρτάκια προτεραιότητας. Πατάει το κουμπί που λέει «Παθολογικό». Τίποτα. Υστερα πατάει και τα άλλα κουμπιά με τη σειρά. «Καρδιολογικό», «Ουρολογικό», «Χειρουργικό». Κανένα χαρτάκι δεν εμφανίζεται. Αντιθέτως, εμφανίζεται το κεφάλι μιας νοσοκόμας απ’ το βάθος: «Κοπέλα! Ασ’ το αυτό», φωνάζει. «Εδώ έλα. Εγώ δίνω χαρτάκι!». Είναι η προϊσταμένη, που έχει εξαναγκαστεί να κάνει το ζωντανό μηχάνημα με χαρτάκια.
Εκτός μάχης
Οπως μπορούν να σε διαβεβαιώσουν όλοι εκείνοι που περνούν κάθε δεύτερη μέρα από το Ιπποκράτειο, το σύστημα που υπολόγιζε χρόνο αναμονής και πλήθος ασθενών για κάθε κλινική έχει βγει εκτός μάχης καιρό τώρα – η οθόνη του που είναι κρεμασμένη στο ταβάνι παραμένει μαύρη και τα μηχανήματα με τα χαρτάκια έχουν ξεχαρβαλωθεί. Κι έτσι, η αίθουσα αναμονής έχει αδειάσει και η ουρά μαζεύεται έξω από κάθε κλινική. Στην πόρτα του Παθολογικού, ένα κορίτσι σε στάση πελεκάνου περιμένει τη σειρά. Προφανώς έχει χτυπήσει το πόδι που κρατάει στον αέρα. Κάθε τόσο, κάποιος επωφελείται από τη δυσκολία της να κινηθεί και πάει να της κλέψει τη σειρά. Εκείνη φωνάζει, ο ξένος πάει πίσω, στη θέση του. Αν το πράγμα παρατραβήξει, βγαίνει η προϊσταμένη και τον βρίζει. Τώρα νουθετεί μια εξηντάρα: «Μη λέτε ψέματα, μεγάλη γυναίκα». Αυτό είναι το νέο κι εξελιγμένο σύστημα αναμονής στο Ιπποκράτειο.
Βέβαια, υπάρχουν πάντα τρόποι να περάσει η ώρα. Στον πίνακα ανακοινώσεων μετράω δεκαεπτά αφίσες και φέιγ βολάν διαμαρτυρίας. Οι γιατροί διαμαρτύρονται μέχρι και για τους μετανάστες απεργούς πείνας. Αλλά σε ολόκληρο τον πίνακα δεν υπάρχει ούτε ένα χαρτί να ενημερώνει για κάτι τους ασθενείς. Μια γυναίκα περνάει, ογδόντα χρόνων τουλάχιστον, σε φορείο, με τον ορό στο χέρι και τα μάτια κλειστά. «Εσύ θα μείνεις κάτω να κάνεις εισιτήριο», λέει ο τραυματιοφορέας που την σέρνει προς το ασανσέρ. Μιλάει στην πλάτη του, στην κόρη της γυναίκας. Είναι μια κυρία με ταγιέρ που έχει τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά, το σοκ έχει γράψει στο πρόσωπό της. «Να κάνω εισιτήριο;», επαναλαμβάνει μέσα στην ταραχή της. «Ρώτα κάποιον!», λέει ο τραυματιοφορέας όπως το ασανσέρ με τη μάνα της λιπόθυμη κλείνει. «Πού την πάτε;». Η γυναίκα μιλάει στην κλειστή πόρτα. Υστερα κάνει δύο βήματα πίσω, πέφτει σαν άδειο σακί σε μια καρέκλα και βάζει το κεφάλι μες στα χέρια της.
Ενας κύριος με ένα αγόρι, που μάλλον είναι ο γιος του, περνούν την πόρτα. «Ελα, πάμε να σε δουν γιατί πρέπει ώς τις 2 να είμαι στη Μεσογείων». Κοιτάζω το ρολόι ψηλά πάνω απ’ τον διάδρομο. Γράφει οκτώ και είκοσι πέντε. Προφανώς σ’ αυτόν τον διάδρομο είναι οκτώ και είκοσι πέντε πολύ καιρό τώρα. Στην πραγματικότητα, η ώρα πάει μία παρά δέκα. Μισή ώρα μετά, ο άνδρας με το αγόρι ξαναπερνούν, μόνο που τώρα έχουν άλλη κατεύθυνση και ο άνδρας παραμιλάει μες στα νεύρα του. Προφανώς, χάθηκαν κάπου ανάμεσα στους διαδρόμους και τη γραφειοκρατία. Περνώντας, το αγόρι κοιτάζει το «Γραφείο υποστήριξης του πολίτη»: ένα γκισέ δίπλα στα ταμεία, που όμως είναι κλειστό, με τις περσίδες κατεβασμένες. Και η ώρα πια έχει φτάσει δύο παρά είκοσι. Αλλά στον διάδρομο είναι ακόμη οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν μία, δύο ή τρεις ώρες πριν. Λίγο πιο ταλαίπωροι, λίγο πιο πονεμένοι, λίγο πιο εκνευρισμένοι...
Της Μαριλης Mαργωμενου
ΠΡΕΖΑ TV
20-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου