Ο «Ορφέας» και το «Κάπρι» είναι δύο ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας, τα οποία δύσκολα θα επέλεγε κάποιος τουρίστας για τη διαμονή του. Η εικόνα και η κατάστασή τους μόνο ελκυστική δεν είναι. Για τους 180 ενοίκους τους, όμως, είναι ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Μία κλίνη. O,τι ακριβώς στερήθηκαν σε δεδομένη στιγμή της ζωής τους, όταν τα πράγματα έγιναν ανυπόφορα στραβά...
Η εγκατάλειψη, ωστόσο, που βιώνουν τα δύο μισθωμένα από τον δήμο καταλύματα (το ένα βρίσκεται στην πλατεία Κουμουνδούρου και το άλλο Χαλκοκονδύλη και Μάρνη) είναι ορατή και πλέον ο αρμόδιος φορέας του Δήμου Αθηναίων, το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων, προσανατολίζεται σε νέες λύσεις. «Στόχος μας είναι να μεταφερθούν οι άνθρωποι από αυτούς τους ξενώνες σε κάποια άλλα ξενοδοχεία με πιο ανθρώπινες συνθήκες και ίσως με δύο-τρία ευρώ παραπάνω απ’ ό,τι πληρώναμε μέχρι σήμερα», αναφέρει στην «Κ» ο πρόεδρος του κέντρου κ. Ι. Σφακιανάκης.
Φυσικά, υπάρχει και το «Ξενοδοχείο των Φτωχών» στην Πατησίων 221, το οποίο εγκαινιάστηκε από τον πρώην δήμαρχο της Αθήνας Ν. Κακλαμάνη, αλλά προς το παρόν δεν έχει λειτουργήσει, καθώς εκκρεμεί το θέμα των προσλήψεων του προσωπικού αλλά και η διευθέτηση ορισμένων διαδικαστικών και λειτουργικών θεμάτων. Η δομή αυτή δυναμικότητας 60 κλινών, εφόσον αξιοποιηθεί, θα συντελέσει στην αποκέντρωση των δράσεων για τους άστεγους συμπολίτες. Σίγουρα όμως οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων στο κτίριο της Κουμουνδούρου καθιστούν σχεδόν αναγκαία τη μεταστέγασή τους.
«Για να περάσεις την πλατεία Κουμουνδούρου μετά τις 8 μ.μ. χρειάζεσαι διαβατήριο», λέει χαριτολογώντας ο κύριος Νίκος, 82 ετών, ο οποίος διαμένει ήδη 5 χρόνια στον ξενώνα αστέγων. Περιπλανήθηκε αρκετά μέχρι να βρει καταφύγιο στην υπηρεσία του δήμου. Μια ιστορία οικογενειακής διαμάχης πήρε δραματικές διαστάσεις και βρέθηκε στον δρόμο. Περιπλανήθηκε αρκετά μέχρι να διαβεί το κατώφλι του κέντρου. «Για ένα διάστημα έμεινα στη νύφη μου, αλλά έφυγα γιατί δεν ήθελα να γίνω βάρος. Εψαξα γηροκομεία αλλά δεν είχα τόσα χρήματα όσα ζητούσαν. Κάποια στιγμή βρήκα ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, αλλά εκεί κοιμόντουσαν και ναρκομανείς. Φοβήθηκα κι έφυγα. Ωσπου μια μέρα ανακάλυψα το Ιδρυμα Αστέγων και ήρθα να ζητήσω βοήθεια. Η συμπεριφορά των υπευθύνων ήταν άψογη. Με φρόντισαν πολύ».
Οι ένοικοι των ξενώνων κοιμούνται σε δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια και βέβαια από την καθημερινότητά τους δεν λείπουν οι προστριβές. «Φυσικά όλοι θα ήθελαν μονόκλινο, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό», εξηγεί η υπεύθυνη κοινωνική λειτουργός του ΚΥΑΔΑ κ. Σοφία Μαρινάκη και συμπληρώνει «πολλές φορές λειτουργούμε πυροσβεστικά όταν χρειάζεται».
Το 90% των φιλοξενούμενων αστέγων είναι άντρες άνω των 45 ετών, κυρίως άνεργοι, διαζευγμένοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που χρεώθηκαν και έμειναν στον δρόμο, μικροπωλητές, εργάτες, ναυτικοί, οικοδόμοι. «Πρόκειται για συμπολίτες μας που ουσιαστικά βιώνουν κατάθλιψη, νιώθουν έντονα το αίσθημα της αποτυχίας στη ζωή, ιδιαίτερα οι άντρες μεγάλης ηλικίας που τυγχάνει να είναι και μοναχικά άτομα», επισημαίνει ο κ. Ι. Σφακιανάκης.
Το Κέντρο δύσκολα κλείνει την πόρτα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Εκτός αν διαπιστώσουν ιδιαίτερα επιθετική έως επικίνδυνη συμπεριφορά, σοβαρό ψυχιατρικό νόσημα και βέβαια τοξικοεξάρτηση. «Οι περιπτώσεις αλκοολισμού δεν είναι εύκολα διαγνώσιμες», εξηγεί η κ. Μαρινάκη.
Στα σχέδια του ΚΥΑΔΑ είναι και η βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης στους ξενώνες. Μάλιστα υπάρχει πρόθεση σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ να εμβολιαστούν οι φιλοξενούμενοι άστεγοι κατά της ηπατίτιδας, της φυματίωσης και του ιού Η1Ν1.
Στο μεταξύ, ξανάνοιξε το Κοινωνικό Φαρμακείο του δήμου μετά τρεις μήνες παύσης λειτουργίας, ενώ έντονο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι το Κοινωνικό Παντοπωλείο δεν μπορεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των πολιτών. «Δυστυχώς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε περισσότερες από 200 οικογένειες, ενώ έχουν εμφανιστεί 1.000 νοικοκυριά δημοτών, οι οποίοι είναι σε κατάσταση φτώχειας», εξηγεί ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ.
«Μου προσέφεραν προστασία, αγάπη»
«Χτύπησα πολλές πόρτες μέχρι να φτάσω εδώ. Αν δεν με δέχονταν, θα είχα πεθάνει στους δρόμους». Με αυτήν την αφοπλιστική φράση ξεκίνησε να αφηγείται την ιστορία της η κυρία Βασιλική, μια γυναίκα απόκληρη, που επί 35 χρόνια συντηρούσε τον ψυχικά πάσχοντα αδελφό της. «Θέλω να με πιστέψεις», λέει και ξαναλέει γιατί η ζωή της μοιάζει απίστευτα δραματική, σαν ταινία του Ιναρίτου. «Καθάριζα σπίτια μέχρι που κάποια προβλήματα υγείας μού το απαγόρευσαν. Παντρεύτηκα και χώρισα. Ούτε παιδί πρόλαβα να κάνω. Οι γονείς μου, φτωχοί άνθρωποι δεν μας άφησαν κάτι. Κάποια στιγμή μείναμε με τον αδερφό μου σ’ ένα καλύβι έξω από την Κόρινθο, χωρίς νερό και ρεύμα. Ευτυχώς, βρέθηκε ένας ιερέας από την Κόρινθο κι έβαλε τον αδερφό μου σε ίδρυμα. Ηρθα στον δήμο πεινασμένη και δυστυχισμένη. Οι άνθρωποι εδώ μου πρόσφεραν προστασία, ιατρική περίθαλψη, φαγητό και πάνω απ’ όλα αγάπη. Τους ευχαριστώ. Αυτή τη ζεστασιά είχα να την ζήσω από την παιδική μου ηλικία».
Της Ελενας Kαρανατση
ΠΡΕΖΑ TV
5-3-2011
Η εγκατάλειψη, ωστόσο, που βιώνουν τα δύο μισθωμένα από τον δήμο καταλύματα (το ένα βρίσκεται στην πλατεία Κουμουνδούρου και το άλλο Χαλκοκονδύλη και Μάρνη) είναι ορατή και πλέον ο αρμόδιος φορέας του Δήμου Αθηναίων, το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων, προσανατολίζεται σε νέες λύσεις. «Στόχος μας είναι να μεταφερθούν οι άνθρωποι από αυτούς τους ξενώνες σε κάποια άλλα ξενοδοχεία με πιο ανθρώπινες συνθήκες και ίσως με δύο-τρία ευρώ παραπάνω απ’ ό,τι πληρώναμε μέχρι σήμερα», αναφέρει στην «Κ» ο πρόεδρος του κέντρου κ. Ι. Σφακιανάκης.
Φυσικά, υπάρχει και το «Ξενοδοχείο των Φτωχών» στην Πατησίων 221, το οποίο εγκαινιάστηκε από τον πρώην δήμαρχο της Αθήνας Ν. Κακλαμάνη, αλλά προς το παρόν δεν έχει λειτουργήσει, καθώς εκκρεμεί το θέμα των προσλήψεων του προσωπικού αλλά και η διευθέτηση ορισμένων διαδικαστικών και λειτουργικών θεμάτων. Η δομή αυτή δυναμικότητας 60 κλινών, εφόσον αξιοποιηθεί, θα συντελέσει στην αποκέντρωση των δράσεων για τους άστεγους συμπολίτες. Σίγουρα όμως οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων στο κτίριο της Κουμουνδούρου καθιστούν σχεδόν αναγκαία τη μεταστέγασή τους.
«Για να περάσεις την πλατεία Κουμουνδούρου μετά τις 8 μ.μ. χρειάζεσαι διαβατήριο», λέει χαριτολογώντας ο κύριος Νίκος, 82 ετών, ο οποίος διαμένει ήδη 5 χρόνια στον ξενώνα αστέγων. Περιπλανήθηκε αρκετά μέχρι να βρει καταφύγιο στην υπηρεσία του δήμου. Μια ιστορία οικογενειακής διαμάχης πήρε δραματικές διαστάσεις και βρέθηκε στον δρόμο. Περιπλανήθηκε αρκετά μέχρι να διαβεί το κατώφλι του κέντρου. «Για ένα διάστημα έμεινα στη νύφη μου, αλλά έφυγα γιατί δεν ήθελα να γίνω βάρος. Εψαξα γηροκομεία αλλά δεν είχα τόσα χρήματα όσα ζητούσαν. Κάποια στιγμή βρήκα ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, αλλά εκεί κοιμόντουσαν και ναρκομανείς. Φοβήθηκα κι έφυγα. Ωσπου μια μέρα ανακάλυψα το Ιδρυμα Αστέγων και ήρθα να ζητήσω βοήθεια. Η συμπεριφορά των υπευθύνων ήταν άψογη. Με φρόντισαν πολύ».
Οι ένοικοι των ξενώνων κοιμούνται σε δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια και βέβαια από την καθημερινότητά τους δεν λείπουν οι προστριβές. «Φυσικά όλοι θα ήθελαν μονόκλινο, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό», εξηγεί η υπεύθυνη κοινωνική λειτουργός του ΚΥΑΔΑ κ. Σοφία Μαρινάκη και συμπληρώνει «πολλές φορές λειτουργούμε πυροσβεστικά όταν χρειάζεται».
Το 90% των φιλοξενούμενων αστέγων είναι άντρες άνω των 45 ετών, κυρίως άνεργοι, διαζευγμένοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που χρεώθηκαν και έμειναν στον δρόμο, μικροπωλητές, εργάτες, ναυτικοί, οικοδόμοι. «Πρόκειται για συμπολίτες μας που ουσιαστικά βιώνουν κατάθλιψη, νιώθουν έντονα το αίσθημα της αποτυχίας στη ζωή, ιδιαίτερα οι άντρες μεγάλης ηλικίας που τυγχάνει να είναι και μοναχικά άτομα», επισημαίνει ο κ. Ι. Σφακιανάκης.
Το Κέντρο δύσκολα κλείνει την πόρτα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Εκτός αν διαπιστώσουν ιδιαίτερα επιθετική έως επικίνδυνη συμπεριφορά, σοβαρό ψυχιατρικό νόσημα και βέβαια τοξικοεξάρτηση. «Οι περιπτώσεις αλκοολισμού δεν είναι εύκολα διαγνώσιμες», εξηγεί η κ. Μαρινάκη.
Στα σχέδια του ΚΥΑΔΑ είναι και η βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης στους ξενώνες. Μάλιστα υπάρχει πρόθεση σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ να εμβολιαστούν οι φιλοξενούμενοι άστεγοι κατά της ηπατίτιδας, της φυματίωσης και του ιού Η1Ν1.
Στο μεταξύ, ξανάνοιξε το Κοινωνικό Φαρμακείο του δήμου μετά τρεις μήνες παύσης λειτουργίας, ενώ έντονο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι το Κοινωνικό Παντοπωλείο δεν μπορεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των πολιτών. «Δυστυχώς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε περισσότερες από 200 οικογένειες, ενώ έχουν εμφανιστεί 1.000 νοικοκυριά δημοτών, οι οποίοι είναι σε κατάσταση φτώχειας», εξηγεί ο πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ.
«Μου προσέφεραν προστασία, αγάπη»
«Χτύπησα πολλές πόρτες μέχρι να φτάσω εδώ. Αν δεν με δέχονταν, θα είχα πεθάνει στους δρόμους». Με αυτήν την αφοπλιστική φράση ξεκίνησε να αφηγείται την ιστορία της η κυρία Βασιλική, μια γυναίκα απόκληρη, που επί 35 χρόνια συντηρούσε τον ψυχικά πάσχοντα αδελφό της. «Θέλω να με πιστέψεις», λέει και ξαναλέει γιατί η ζωή της μοιάζει απίστευτα δραματική, σαν ταινία του Ιναρίτου. «Καθάριζα σπίτια μέχρι που κάποια προβλήματα υγείας μού το απαγόρευσαν. Παντρεύτηκα και χώρισα. Ούτε παιδί πρόλαβα να κάνω. Οι γονείς μου, φτωχοί άνθρωποι δεν μας άφησαν κάτι. Κάποια στιγμή μείναμε με τον αδερφό μου σ’ ένα καλύβι έξω από την Κόρινθο, χωρίς νερό και ρεύμα. Ευτυχώς, βρέθηκε ένας ιερέας από την Κόρινθο κι έβαλε τον αδερφό μου σε ίδρυμα. Ηρθα στον δήμο πεινασμένη και δυστυχισμένη. Οι άνθρωποι εδώ μου πρόσφεραν προστασία, ιατρική περίθαλψη, φαγητό και πάνω απ’ όλα αγάπη. Τους ευχαριστώ. Αυτή τη ζεστασιά είχα να την ζήσω από την παιδική μου ηλικία».
Της Ελενας Kαρανατση
ΠΡΕΖΑ TV
5-3-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου