Η ΕΥΦΟΡΙΑ για τις ευρωπαϊκές μας… επιτυχίες φαίνεται ότι ενθουσιάζει μόνο τους πολιτικούς, ο δε λαός παρακολουθεί σκεπτικός. Τι συνέβη αυτές τις μέρες στην Ευρώπη που μας αφορά;
Πρώτον, οι ιδιώτες πιστωτές μας μείωσαν τις απαιτήσεις τους, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους μας, υπό κάποιους όρους και προϋποθέσεις. Εκτιμώντας οι πιστωτές ότι είναι αδύνατο να εισπράξουν από εμάς τους πτωχευμένους τις απαιτήσεις τους, δέχτηκαν να τις μειώσουν, αλλάζοντας τα ομόλογα με άλλα ασφαλέστερα, τα οποία διέπονται από άλλο δίκαιο, το βρετανικό (εδώ ο κατά τα άλλα λαλίστατος υπουργός Οικονομικών δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει στους Έλληνες τι αυτό σημαίνει για την Ελλάδα), να πάρουν ένα μέρος των απολεσθέντων σε μετρητά και να ιδρυθεί ένα ταμείο στη χώρα, στο οποίο θα εισρέουν όλα τα έσοδα, από δάνεια και φόρους, και αφού πρώτα εξοφλούνται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μας προς τους δανειστές, ό,τι απομένει θα διατίθεται για τις υπόλοιπες ανάγκες μας.
Δεύτερον, η τρόικα μάς δάνειζε τεράστια ποσά, κάτι γύρω στα 130 και 90, δηλ. 220 δισ., για να υπηρετηθεί κυρίως το χρέος.
Το παραπάνω πακέτο «κουρέματος» και δανεισμού δεν φαίνεται να έχει αποτέλεσμα με θετικό πρόσημο για τη χώρα. Δυστυχώς και εδώ η κυβέρνηση δεν αισθάνεται την ανάγκη, ή δεν τολμάει, να ενημερώσει τον λαό για το τελικό αποτέλεσμα, δηλ. αν μετά από αυτή την «επιτυχία» θα είναι η οικονομική μας θέση καλύτερη ή χειρότερη.
Λέγεται ότι η όλη αυτή διαδικασία, πέρα των αρνητικών, έχει και ένα θετικό αποτέλεσμα, την αναβολή για μικρό διάστημα της άτακτης χρεοκοπίας μας. Ο κερδισμένος αυτός χρόνος έχει δύο όψεις, η μία είναι η καλύτερη εξασφάλιση των πιστωτών, πράγμα που έχουν είδη πετύχει, η άλλη είναι η πιθανότητα της χώρας να ξεφύγει από τη φάση της ύφεσης και να περάσει σε εκείνη της ανάπτυξης. Όποιος ζει σ'Α αυτή τη χώρα και έχει διάθεση να αφήσει τη θεωρητικολογία στην άκρη και να ρίξει μια ματιά στην πραγματικότητα, θα αντιληφθεί ότι αυτό είναι δύσκολο έως ανέφικτο, γιατί οι αγκυλώσεις σε όλα τα επίπεδα είναι πολλές και αξεπέραστες, ενώ απουσιάζει η πολιτική βούληση και ικανότητα.
Για να επιτύχουμε ανάπτυξη χρειαζόμαστε μερικές απλές αλλά δυσκολότατες αλλαγές στη δομή της κοινωνίας και στη νοοτροπία όλων μας.
Πρώτη αλλαγή είναι η δραστική μείωση του κράτους. Οι ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν και από το ένα εκατομμύριο περίπου δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να μετακινηθούν τουλάχιστον οι μισοί.
Αμοιβές
Ο τρόπος παροχής και αμοιβής της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να αλλάξει, δηλ. οι επιχειρήσεις να απασχολούν εργαζομένους όταν τους χρειάζονται και να τους αμείβουν ανάλογα με την απόδοση και όχι τον χρόνο απασχόλησης. Έτσι οι εργαζόμενοι θα φροντίζουν για τη βελτίωση των δεξιοτήτων τους, ώστε να γίνουν αναγκαίοι και αποδοτικοί.
Η αύξηση των δεξιοτήτων και της παραγωγικότητας θα φέρει αμέσως και την αύξηση της αμοιβής, όπως συμβαίνει στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες.
Η συνδικαλιστική νοοτροπία του εξαναγκασμού των επιχειρήσεων να απασχολούν εργαζομένους, όταν αλλάζουν οι συνθήκες και δεν τους χρειάζονται, είναι μία από τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας, ενώ άλλη είναι ο τρόπος αμοιβής των εργαζομένων.
Η αμοιβή της εργασίας, όπως γίνεται, δημιουργεί την αίσθηση αδικίας στον εργαζόμενο και μίσος κατά του εργοδότη. Ας πάρουμε το παράδειγμα της «γενιάς των 700 ευρώ». Εσκεμμένα το κράτος και οι συνδικαλιστές δεν λένε στους εργαζομένους την αλήθεια. Δεν τους λένε ότι επιβαρύνουν το παραγόμενο προϊόν, όχι με 700 ευρώ τον μήνα εργασίας, αλλά με 65% επιπλέον, που είναι οι εισφορές, ότι πληρώνονται, όχι 225 ημέρες που εργάζονται, αλλά 445 πλέον έναν μισθό τον χρόνο, που ο εργοδότης πρέπει να πληρώσει, αν τους απολύσει, δηλ. ο εργαζόμενος των 700 ευρώ κοστίζει σχεδόν 1.700 ευρώ και με αυτό το ποσό επιβαρύνεται το προϊόν που παράγει. Αυτή η πλάνη που επικρατεί στην αγορά εργασίας δεν εξυπηρετεί την παραγωγή, αλλά καθιστά αναγκαία την παρεχόμενη προστασία εκ μέρους του κράτους και των συνδικαλιστών. Πρέπει άμεσα να αλλάξει ο τρόπος των εργασιακών σχέσεων.
Για να γίνουν τα παραπάνω χρειάζεται μία προϋπόθεση, να είναι οι παραγωγικές μονάδες ανοιχτές για να παρέχουν απασχόληση. Σήμερα οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, διότι η ύπαρξή τους δεν ενδιαφέρει τους κυβερνώντες την Ελλάδα, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο σ' αυτό τον τόπο! Τις επιχειρήσεις τις μισούν όλοι, παραβλέποντας ότι η ανταγωνιστική παραγωγή είναι η μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. Οι επιχειρηματίες θεωρούνται συλλήβδην κλέφτες και ποινικοποιούνται η ανέχεια και η αδυναμία να πληρώσουν εκείνα που οι γραφειοκράτες επιβάλλουν.
Ο πρωθυπουργός άρχισε να μιλάει για ανάπτυξη, όπως και κάποιοι Ευρωπαίοι, χωρίς όμως να διευκρινίζουν πώς ακριβώς θα επιτευχθεί. Ανάπτυξη με συνεχή αύξηση του κόστους παραγωγής και ποινικοποίηση του επιχειρείν, δεν γίνεται και ας το καταλάβουν οι υπεύθυνοι όσο είναι καιρός, γιατί αν αργήσουν κι άλλο με τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα θα ασχολείται μόνο η ιστορία, οι δε Έλληνες θα μετατραπούμε σε λαντζέρηδες ξένων συμφερόντων, εκτός φυσικά από εκείνους τους συμπατριώτες μας που έχουν παραγεμίσει τα πορτοφόλια τους και θα ζήσουν «εξόριστοι» στα ευρωπαϊκά θέρετρα ή θα επιστρέψουν σαν σκληροί επενδυτές.
Γεωργόπουλος Απόστολος
εξπρεσ
ΠΡΕΖΑ TV
12-3-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου