ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ ΣΤΟ ΧΩΝΙ:ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ

 Η σιωπή της κοινωνίας  είναι γκαστρωµένη...

Ηλέξη «τροµοκρατία» είναι ξανά της… µόδας. Οι σφαίρες στο γραφείο του πρωθυπουργού, η βόµβα στο Mall, η προκήρυξη. Μια προκήρυξη, µέσω της οποίας η Σύµπραξη των αναρχικών Οργανώσεων Αγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων δεν παραλείπει να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον -έγκλειστο επί 11 χρόνια- «αµετανόητο αντάρτη της 17Ν», όπως οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν, ∆ηµήτρη Κουφοντίνα.
Τι τους λέει, όµως, µε τη σειρά του, ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας; Ο «Λουκάς» της 17 Νοέµβρη, της οργάνωσης που σηµάδεψε όσο καµία άλλη τη µεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, µιλάει Στο ΧΩΝΙ. Και τα όσα λέει θα συζητηθούν πολύ. Τρία σηµεία ξεχωρίζουν, όµως, µε την πρώτη µατιά:
1.Πιστεύει ότι η κοινωνία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Η σηµερινή σιωπή της είναι γκαστρωµένη και κανείς δε µπορεί να προβλέψει πότε η απέραντη οργή θα εκραγεί ιαµατικά.
2.∆εν αντιµετωπίζει όµοια τις ενέργειες στο πρωθυπουργικό γραφείο και στο Mall. Το χτύπηµα στη Συγγρού µιλάει από µόνο του, λέει. Για το Mall, επισηµαίνει µεν ότι «το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη», αλλά δεν αφήνει την ευκαιρία να σχολιάσει -προφανώς σε αντιδιαστολή µε την προηγούµενη απάντηση- ότι οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο το δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους.
3.Τον απασχολεί ιδιαίτερα πώς θα κινητοποιηθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό, επισηµαίνει ότι η σκέψη που δοκιµάστηκε στο αντάρτικο πόλης, από το οποίο προέρχεται, ήταν ότι «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία». Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει.

Εντεκα χρόνια στη φυλακή, παρακολουθείς την επικαιρότητα;
Καµιά φορά -µε τα ΜΑΤ, τις επιστρατεύσεις, τα στρατοδικεία για τις επαναστατικές οργανώσεις, τις πραξικοπηµατικές Πράξεις Νοµοθετικού Περιεχοµένου, τα «αποφασίζοµεν και διατάσσοµεν»- µου φαίνεται σα να βλέπω εκείνα τα Επίκαιρα που πρόβαλαν τον καιρό της χούντας…

Ξαφνικά, η κυβέρνηση τα έβαλε µε τις καταλήψεις. Τυχαίο;
Σύµφωνοι, δεν είναι τυχαία η στιγµή. Η επίθεση στις καταλήψεις γίνεται για αποπροσανατολισµό. Οµως είναι κάτι πολύ παραπάνω. Η τρικοµµατική κυβέρνηση έχει αποφασίσει οµόφωνα να κάνει επίδειξη ισχύος και καταστολής. Να στείλει ένα µήνυµα δια ροπάλου στην κοινωνία, να την τροµοκρατήσει, ότι και η παραµικρή εστία αντίστασης θα τσακιστεί. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί; Περισσότερες καταλήψεις. Περισσότεροι χώροι ανάσας για τη νεολαία και µεγαλύτερο άνοιγµα των καταλήψεων στην κοινωνία. Και, ακόµα, βλέπεις πόσοι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν τα σπίτια τους, πληθαίνουν οι άστεγοι. Λέω: αυτό-οργάνωση των ανέργων, καταλήψεις, στέγες. Είναι βασικό, αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωµα, γιατί το τριτοκοσµικό µέλλον που µας επιβάλλουν είναι γεµάτο µε παραγκουπόλεις, τενεκεδοµαχαλάδες ανέργων και αστέγων, όπως έγινε σε όλες τις χώρες που πέρασε το ∆ΝΤ.

Το χτύπηµα στο γραφείο του πρωθυπουργού είναι κάτι που θα το έκανε και η 17Ν;
Μη ξεχνάµε, είναι το γραφείο του πρωθυπουργού των µνηµονίων και της υποτέλειας. Το συµβολικό χτύπηµα αυτό είναι από τις ενέργειες που µιλάνε από µόνες τους. Χρειάζεται πραγµατικά µεγάλη προσπάθεια για να το παρερµηνεύσεις και όσοι επιχειρούν τέτοιες διαστρεβλώσεις διακινδυνεύουν τη σοβαρότητά τους.

Η βόµβα στο Mall; Είναι η τυφλή βία που έχεις καταδικάσει;
Το Mall είναι της γνωστής οικογενείας Λάτση. Που πλούτισε στα χρόνια της πρώτης γερµανικής κατοχής. Οι σηµερινοί κυβερνώντες του το χάρισαν. Είναι κατασκευασµένο σε οικόπεδο του Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας, που µε κόπο και ιδρώτα το είχαν αποκτήσει οι εργαζόµενοι. Σύµφωνα µε απόφαση της ολοµέλειας του ΣτΕ, είναι αυθαίρετο και άρα πρέπει να κατεδαφιστεί. ∆ηλαδή, το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη. ∆εν είναι µια ενδιαφέρουσα προσέγγιση αυτή;
Η οργάνωση που έκανε την ενέργεια, πάντως, εξήγησε -στην προκήρυξή της- όλη τη δική της σκέψη. Μπορεί να συµφωνεί κανείς ή να µη συµφωνεί µε αυτή, πρέπει να παραδεχτούµε όµως ότι πήρανε όλα τα µέτρα για να µην πάθει το παραµικρό οποιοσδήποτε άσχετος, µε πολύ µεγάλη προσωπική διακινδύνευση τους.
Τώρα, µε όλο το θάρρος που µου δίνει η προσωπική αναφορά που κάνουν σε µένα στην προκήρυξή τους, να πω ότι -ιδιαίτερα στη σηµερινή συγκυρία- οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο είναι δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους. Να µην έχουν ανάγκη από εξηγήσεις και να µη δίνουν λαβές για φτηνή κινδυνολογική προπαγάνδα.


Εχεις τονίσει ότι, ειδικά τώρα, χρειάζεται περισσότερη σκέψη πριν τη δράση. Κάποιοι θεώρησαν ότι ασκείς κριτική, πας να φρενάρεις τις σηµερινές οργανώσεις. Μετά τις τελευταίες ενέργειες, τι έχεις να πεις;
Κατά λέξει είχα πει «και τώρα χρειάζεται πολλή σκέψη πριν από τη δράση». Θυµάµαι τη συζήτηση που είχαµε στις αρχές του 2009, µέσα στην ιδιαίτερη συγκυρία τότε. Από τότε µεσολάβησαν µνηµόνια, τροµακτική εκτόξευση της ανεργίας, δολοφονία των ονείρων, ισοπέδωση της κοινωνίας, απροκάλυπτη πλέον κατοχή της χώρας από το γερµανικό κεφάλαιο. Η ίδια αρχή «σκέψη πριν από τη δράση» ισχύει και τώρα, όπως ίσχυε πάντα, γενικά, ιστορικά. Για παράδειγµα, όσο αφορά το αντάρτικο πόλης από το οποίο προέρχοµαι, η σκέψη που δοκιµάστηκε ήταν «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία». Και τότε, αλλά και τώρα, η σκέψη ήταν και παραµένει «πώς θα κινητοποιηθεί, πώς θα οργανωθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία». Αυτό είναι το ερώτηµα που πρέπει να απαντηθεί και σήµερα από όλους τους επαναστάτες, ιδιαίτερα από τις δυναµικές οργανώσεις λαϊκής αντιβίας. Αυτή είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει.

Είδαµε τους «διαδόχους» της 17Ν να ακολουθούν, πολύ χονδρικά, δύο κατευθύνσεις. Πιο στοχευµένες ενέργειες και πιο πολιτικό λόγο από τη µια και πιο οργισµένη αντίδραση από την άλλη. Οι ενέργειες των τελευταίων εβδοµάδων προς πια µεριά κλίνουν;
∆ε συµφωνώ µε τη διάκριση που κάνεις. Στο χώρο των οργανώσεων της δυναµικής δράσης υπάρχουν πολλές προτάσεις, υπάρχουν διαφορετικά σχέδια. Στις ενέργειες της τελευταίας περιόδου, εκδηλώθηκαν πολλές από τις διαφορετικές τάσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγµή σε αυτό το χώρο. Ειδικά, πάντως, για τις δύο ενέργειες που συζητήσαµε πιο πριν, στο γραφείο πρωθυπουργού και στο Mall, ένα µεγάλο µέρος της κοινωνίας δεν τις είδε και αρνητικά, τουλάχιστον ως µια κάποια αντίδραση.

Τον προηγούµενο Απρίλιο είχες προβλέψει ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη. Ηρθε; Ή, µήπως, ο κόσµος κοιτά αποσβολωµένος το τσουνάµι της τρόικας και του µνηµονίου να ισοπεδώνει τη ζωή του, ανίκανος να αντιδράσει;
Κανείς δε µπορεί να µαντέψει και να ορίσει την ηµεροµηνία της κοινωνικής έκρηξης. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνία βράζει. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η διαδικασία είναι πολύπλοκη και επηρεάζεται από ποικίλους παράγοντες, άλλοτε επιταχυντικούς και συνήθως επιβραδυντικούς. Και είναι αλήθεια επίσης ότι λείπει εκείνη η επαναστατική συλλογική πολιτική δύναµη που θα συνεγείρει και θα δώσει προοπτική. Θυµάσαι, πριν από καιρό, όταν η κοινωνική θερµοκρασία ανέβαινε δραµατικά και έφτανε σε σηµείο έκρηξης, συνέβαινε ήδη µια εκρηκτική διαδικασία χαµηλής έντασης: τεράστιες µαχητικές διαδηλώσεις, χηµικός πόλεµος, οι πολιτικοί είχαν λουφάξει, δεν τολµούσε να κυκλοφορήσει κανένας τους.
Κι ύστερα ήρθαν οι πολιτικοί πυροσβέστες. Με τους αφορισµούς κατά της βίας, µε εκκλήσεις για ηπιότητα και οµαλότητα, µε έναν υπνωτικό λόγο που εξάτµιζε τη λαϊκή οργή. Ο λαός έβλεπε και βλέπει εκείνους που έπρεπε να καταγγείλουν, να συγκαλέσουν στη δράση, εκείνους που έβλεπε ως αποκούµπι, να δέχονται «µειλίχια» τις σκαιές λοιδορίες µιντιακά από τους της κήρυκες της υποτέλειας, από τους υπεύθυνους της καταστροφής, και να µην αντιδρούν, να µη χτυπούν το χέρι στο τραπέζι. Ετσι συνθλιβόταν και συνθλίβεται ο λαϊκός ψυχισµός, έτσι επικρατεί η ηττοπάθεια και η αίσθηση της εγκατάλειψης. Βάλε και τη στρατηγική του σοκ από τους µάστορες του ∆ΝΤ και της τρόικας. Βάλε και το συµπλήρωµά της, την κτηνώδη βία των ΜΑΤ. Οµως, η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση και αυτή η σιωπή είναι γκαστρωµένη. Κρύβει µέσα της απέραντη οργή, που κανείς δε µπορεί να προβλέψει πότε θα εκραγεί ιαµατικά, παρασέρνοντας στο διάβα της εχθρούς και «φίλους».

Μπροστά στα δύσκολα, οι υποτιθέµενοι αντίπαλοι, Ν∆, ΠΑΣΟΚ και ∆ΗΜΑΡ, ένωσαν τις δυνάµεις τους. Η Αριστερά γιατί µονίµως µεγαλοποιεί τις εσωτερικές της διαφορές και ελαχιστοποιεί τις οµοιότητες;
Οταν ακούω να χαρακτηρίζουν τη σηµερινή συγκυβέρνηση ως κυβέρνηση Τσολάκογλου, µου έρχονται πάντα στο νου τα λόγια του ∆ηµήτρη Γληνού από το φυλλάδιο «Τι Είναι και Τι Θέλει το ΕΑΜ», όπου είχε χαρακτηρίσει τους τότε κυβερνητικούς συνεργάτες της γερµανικής κατοχής «φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρµατα».
Είδες, όµως, µε τι ευκολία οι ορκισµένοι πολιτικοί εχθροί µέχρι χτες, τακιµιάσαν; Πώς καλύπτει ο ένας τον άλλον; Πώς ενώθηκαν σα γροθιά εναντίον µας; Εµείς που αντιµετωπίζουµε την ίδια µοίρα, το ίδιο φάσµα της ανεργίας και της πείνας, τον ίδιο αργό θάνατο, την ίδια ταπείνωση, δεν πρέπει να ενωθούµε; ∆ε σου µιλάω για ενότητα των ηγεσιών. Οχι. Για ενότητα των ανθρώπων στη βάση µιλάω, µε την ιδιαίτερη ταυτότητα του ο καθένας, µ’ όλες τις διαφορές µας, αλλά ενωµένοι και στον ίδιο αγώνα, που δε µπορεί να τον δώσει ο καθένας ξεχωριστά, για να φτάσουµε στην ίδια λύτρωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ µοιάζει να έρχεται ως η επόµενη κυβέρνηση. Πολλοί του ασκούν κριτική ότι «στρογγυλεύει» τις απόψεις του, για να πάρει την εξουσία. Ποια είναι η γνώµη σου;
Την εξουσία ή την παίρνεις µόνος σου µε τους δικούς σου όρους, ή σου τη δίνουν µε τους δικούς τους όρους. Φαίνεται ότι, επειδή οι πολιτικοί –εδώ- που προωθούν τα µνηµόνια καίγονται γρήγορα, έχουν σύντοµη ηµεροµηνία λήξης, τον τελευταίο καιρό οι ισχυροί του κόσµου διαµορφώνουν, µεθοδικά όπως πάντα, ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Βλέπουν έναν πολιτικό διπολισµό, µε αρκετά εφήµερα ενδιάµεσα µικροκόµµατα, δυο πολιτικών πόλων που θα τους διακρίνει «σοβαρότητα» και «υπευθυνότητα». Μ’ ένα λειτουργικό καταµερισµό ρόλων, άλλοτε ως «εποικοδοµητική» αντιπολίτευση και άλλοτε ως «ρεαλιστική» κυβέρνηση, που θα εξασφαλίζουν τη σταθερότητα του συστήµατος.
Νοµίζω ότι µετά τα ταξίδια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερµανία και τις ΗΠΑ, την ουσιαστική παράδοση από µέρους της πιστοποιητικών νοµιµοφροσύνης, καθώς και τον αφοπλισµό της από τα τελευταία διαπραγµατευτικά όπλα, διαφαίνεται η πρόθεσή της να ακολουθήσει µια ρεαλιστική πολιτική, ανάλογη µ’ αυτήν των «προοδευτικών» µνηµονίων του Χριστόφια στην Κύπρο. Εναπόκειται πλέον στην εσωτερική δυναµική αυτού του κόµµατος-µετώπου, αλλά και στη δυναµική του λαϊκού κινήµατος, το αν και πόσο θα λειτουργήσει αυτό το στρογγύλεµα των θέσεων που ανέφερες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά των ρήξεων που έχεις ζητήσει στο παρελθόν ή η διαχειριστική Αριστερά που έχεις προβλέψει ότι θα αποτύχει;
Εγώ βλέπω ολοένα και περισσότερο να στρογγυλεύονται οι λέξεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό της λεξιλόγιο να πλουτίζει σε συναίνεση και να φτωχαίνει σε ρήξη. Αυτό που λέω είναι ότι δε µπορούµε να βαδίζουµε στον ίδιο δρόµο. Οτι δεν µπορούµε να πείσουµε τους ισχυρούς για το «λάθος» τους, επειδή δεν κάνουν κανένα λάθος: µας βάζουν να πληρώσουµε εµείς την κρίση τους. Οτι δεν µπορούµε να περιµένουµε ανάπτυξη από την Ε.Ε., επειδή η πολιτική της είναι µία: λιτότητα, ύφεση, κινεζοποίηση και λεηλασία της Ελλάδας και της Λατινικής Ευρώπης. Οτι δε µπορούµε να επωφεληθούµε από τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερµανίας, επειδή ο δικός τους ο καβγάς είναι για το δικό µας πάπλωµα. Οτι η µόνη σωτηρία για τον τόπο είναι ένα ενδογενές παραγωγικό µοντέλο αυτοδύναµης ανάπτυξης και µια πραγµατική δηµοκρατία για να µοιράζουµε δίκαια τον κόπο των χεριών και του νου µας. Οτι αυτό µπορεί να γίνει µόνο ενάντια στη θέληση της άρχουσας τάξης και της τρόικας. Είναι αδύνατο να γίνει χωρίς ρήξη µ’ αυτούς. Αυτό δε µπορεί να γίνει από δυνάµεις που αποδέχονται πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού που οι ισχυροί επιβάλλουν. ∆εν είναι παιχνίδι που παίζεται στους διαδρόµους, αλλά κρίνεται στους δρόµους. Από τη µετωπική δράση όλων των ζωντανών δυνάµεων του τόπου. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, ούτε ανέµενα να είναι, η Αριστερά των ρήξεων που ζητάω, έχω ζητήσει, πιστεύω και οραµατίζοµαι.

Το ΠΑΣΟΚ, πώς το βλέπεις; Τελείωσε ή θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του;
Παραδοσιακά, η εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίως τα µεσοστρώµατα. Αυτά ακριβώς που κατέστρεψε στο µεγαλύτερο µέρος τους η µνηµονιακή πολιτική του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Λογικά, ένιωσαν προδοµένοι, το εγκατέλειψαν µαζικά, οδηγώντας το στην εκλογική καταβαράθρωση και την προϊούσα διάλυση. Οµως, από αυτή τη διαδικασία καταστροφής των µεσοστρωµάτων και διάλυσης του ΠΑΣΟΚ δηµιουργούνται δύο ενδιαφέρουσες συνεπαγωγές: καταρχάς, είναι γνωστό ότι τα ιδιαίτερα διευρυµένα στη χώρα µας µεσοστρώµατα, τοποθετηµένα ανάµεσα στους δύο ταξικούς πόλους, λειτουργούσαν ως αποσβεστήρας των µαχητικών ταξικών αγώνων και αποτελούσαν παράγοντα σταθεροποίησης του συστήµατος. Τώρα, η µαζική φτωχοποίησή τους (βέβαια, ένα µικρό, ανώτερο τµήµα τους θα παραµείνει προνοµιούχο) δηµιουργεί δυνητικά ένα χώρο ενίσχυσης των µαχητικών αγώνων. Οµως, όσο δεν διαµορφώνεται επαναστατική προοπτική, το πιο καθυστερηµένο πολιτικά τµήµα τους θα αποτελέσει το ακροατήριο στα φασιστικά κηρύγµατα. Ταυτόχρονα, ένα τµήµα των µικροµεσαίων στελεχών της ΠΑΣΟΚικής κοµµατικής, κρατικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, εντελώς ΠΑΣΟΚικό, προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ δηµιουργώντας αυτή την αναγέννηση -όπως τη λες- του ΠΑΣΟΚ µέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ: δε µπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, τα ολοκληρωτικά αποκαΐδια του. Είναι ένα ΠΑΣΟΚ στάχτη και µπούρµπερη. Ενα ΠΑΣΟΚ που µεταµορφώθηκε σε ΠΑΣΟΚ της καταστροφής και του ολέθρου.

Αυτές τις µέρες, θέλουν να µας στρέψουν κατά των απεργών του µετρό. Πιο πριν, εναντίον κάποιων άλλων. Κοινωνικός αυτοµατισµός;
Αυτό τον κοινωνικό αυτοµατισµό, αυτό το «διαίρει και βασίλευε», ειδικά το ∆ΝΤ τον έχει αναγάγει σε επιστήµη, στις χώρες από τις οποίες πέρασε. Εγώ όµως λέω να αναζητήσουµε τη δική µας υπεύθυνη θέση, ως κοινωνία να ξεπεράσουµε τον ατοµισµό, αναζητώντας συλλογικές λύσεις. Ως νέες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάµεις που πρέπει να αναδειχτούν, να διδαχτούµε από τις ήττες µας. Να εγκαταλείψουµε την πεπατηµένη των παλιών µορφών κινητοποιήσεων που προωθούσαν οι παλιές, ξοφληµένες και µε αντι-ιστορικό ρόλο συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες, να αναζητήσουµε καινούριες µορφές πάλης, να επανεξετάσουµε τη µεθοδολογία των εργατικών κινητοποιήσεων, έτσι που να µη στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών µερίδων. Να ξεκινούν κλιµακωτά. Να επιζητούν την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη και, κυρίως, να µη θέτουν όριο δικό τους τα ολοένα και στενότερα όρια της αστικής νοµιµότητας.
Και κάτι ακόµα σηµαντικότερο: να αποδεχτούµε και να αναλάβουµε το αναπόφευκτο κόστος των µαχητικών συνδικαλιστικών και πολιτικών αγώνων. Κόστος προσωπικό και συχνά επώδυνο. Οπως συνέβαινε στις παλιότερες κινητοποιήσεις, στις πολύ πιο αντίξοες συνθήκες των περασµένων χρόνων. Τότε που κατακτήθηκαν όλα εκείνα τα δικαιώµατα των δύο τελευταίων αιώνων, που τώρα µας τα αρπάζουν µέσα σε λίγα χρόνια κι εµείς τα παραδίδουµε ουσιαστικά αµαχητί. 


EIΠE
✓ Για τις καταλήψεις
Η τρικοµµατική κυβέρνηση έχει αποφασίσει οµόφωνα να κάνει επίδειξη ισχύος και καταστολής. Να στείλει ένα µήνυµα δια ροπάλου στην κοινωνία, να την τροµοκρατήσει, ότι και η παραµικρή εστία αντίστασης θα τσακιστεί. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί; Περισσότερες καταλήψεις.

✓ Για το χτύπηµα στο γραφείο του πρωθυπουργού
Το συµβολικό χτύπηµα αυτό είναι από τις ενέργειες που µιλάνε από µόνες τους.

✓ Για τον Λάτση
Το Mall είναι της γνωστής οικογενείας Λάτση. Που πλούτισε στα χρόνια της πρώτης γερµανικής κατοχής. Οι σηµερινοί κυβερνώντες του το χάρισαν. Είναι κατασκευασµένο σε οικόπεδο του Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας, που µε κόπο και ιδρώτα το είχαν αποκτήσει οι εργαζόµενοι. Σύµφωνα µε απόφαση της ολοµέλειας του ΣτΕ, είναι αυθαίρετο και άρα πρέπει να κατεδαφιστεί.

✓ Για τη βόµβα στο Mall
● Το κράτος παρανοµεί και µια επαναστατική οργάνωση αποδίδει ∆ικαιοσύνη.
● Ιδιαίτερα στη σηµερινή συγκυρία, οι δυναµικές ενέργειες θα πρέπει όσο είναι δυνατόν να µιλάνε από µόνες τους. Να µην έχουν ανάγκη από εξηγήσεις και να µη δίνουν λαβές για φτηνή κινδυνολογική προπαγάνδα.

✓ «Χρειάζεται πολλή σκέψη πριν από τη δράση»
● Η αρχή «σκέψη πριν από τη δράση» ισχύει και τώρα.
● Στο αντάρτικο πόλης δοκιµάστηκε η σκέψη «η ένοπλη δράση γεννά επαναστατική συνείδηση στην κοινωνία».
● Η σκέψη ήταν και παραµένει «πώς θα κινητοποιηθεί, πώς θα οργανωθεί ο εργαζόµενος λαός και η νεολαία».

✓ Για την τρικοµµατική
Ακούω να τη χαρακτηρίζουν κυβέρνηση Τσολάκογλου και µου έρχονται στο νου τα λόγια του ∆ηµήτρη Γληνού για τους τότε κυβερνητικούς συνεργάτες της γερµανικής κατοχής «φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρµατα».

✓ Για τον ΣΥΡΙΖΑ
● Εγώ βλέπω ολοένα και περισσότερο να στρογγυλεύονται οι λέξεις της ηγεσίας του. Το πολιτικό της λεξιλόγιο να πλουτίζει σε συναίνεση και να φτωχαίνει σε ρήξη.
● Μετά τα ταξίδια της ηγεσίας του σε Γερµανία και ΗΠΑ, την ουσιαστική παράδοση πιστοποιητικών νοµιµοφροσύνης και τον αφοπλισµό της από τα τελευταία διαπραγµατευτικά όπλα (…) εναπόκειται πλέον στην εσωτερική δυναµική αυτού του κόµµατος-µετώπου, αλλά και στη δυναµική του λαϊκού κινήµατος, το αν και πόσο θα λειτουργήσει αυτό το στρογγύλεµα των θέσεων.

✓ Για το ΠΑΣΟΚ
∆ε µπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Είναι ένα ΠΑΣΟΚ στάχτη και µπούρµπερη.

✓ Για τις απεργίες
Να εγκαταλείψουµε την πεπατηµένη των παλιών µορφών κινητοποιήσεων που προωθούσαν οι παλιές, ξοφληµένες και µε αντι-ιστορικό ρόλο συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες. Να επανεξετάσουµε τη µεθοδολογία των εργατικών κινητοποιήσεων, έτσι που να µη στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών µερίδων.

Το βιβλίο µε την ιστορία 
της 17Ν το έχεις ξεκινήσει, 
ή δεν είναι ακόµα καιρός;
Πριν από λίγες µέρες κυκλοφόρησε το «Παντοτινός Αντάρτης» από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Μετέφρασα τη βιογραφία ενός αµετανόητου αντάρτη Τουπαµάρο, που εγκαλεί τους πρώην συντρόφους του, οι οποίοι κυβερνούν σήµερα την Ουρουγουάη -µέσω της αριστερής κυβέρνησης- εφαρµόζοντας τις συνταγές του ∆ΝΤ. Οσο για το βιβλίο που ρωτάς, «της 17Ν», γράφω τώρα κάτι γύρω από το ελληνικό αντάρτικο πόλης. ∆ε ξέρω ακόµη τι µορφή θα του δώσω. Οταν τελικά διαµορφωθεί, θα το ξανασυζητήσουµε.

ΠΡΕΖΑ TV
5-2-2013