Τον Μάρτιο του 1973, οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία επικύρωναν την άρση του αποκλεισµού της κυβερνώσας γκωλικής ∆εξιάς. Προκειµένου να επιβιώσει από τη διπλή κρίση που είχαν προκαλέσει το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αλγερία και η εξέγερση του Μάη του ’68, το δεξιό UDR, µε τον Ζορζ Ποµπιντού να έχει διαδεχθεί τον Ντε Γκωλ στην Προεδρία και τον Ζακ Σαµπάν-Ντελµά στο αξίωµα του πρωθυπουργού, προέβη σε µια σειρά µέτρων µε πιο «κοινωνικό» πρόσηµο, ενισχύοντας το κράτος πρόνοιας και τις δηµοκρατικές ελευθερίες.
Οι εκλογές του 1973, στις οποίες ο σκληρός δεξιός πρώην αποικιακός διοικητής Πιερ Μεσµέρ διαδέχθηκε τον Σαµπάν-Ντελµά, έβαζαν ένα τέλος σε αυτή τη χαλάρωση, επιστρέφοντας στις συντηρητικές πολιτικές, που παραδοσιακά συσπείρωναν τη γαλλική ∆εξιά. Εναν µήνα νωρίτερα, ένα παράδοξο έγκληµα είχε αναστατώσει τις γαλλικές Αρχές. Οµάδα ακροδεξιών είχε κλέψει το φέρετρο του στρατηγού Φιλίπ Πετέν και απαιτούσε από τον Ζορζ Ποµπιντού την ταφή του µε τις δέουσες –κατ’ αυτούς– τιµές, πλάι στους υπόλοιπους ήρωες της µάχης του Βερντέν κατά τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Ο Πετέν είχε κηδευτεί στο νεκροταφείο του Ιλ ντ’ Γιε, του νησιού στη φυλακή του οποίου πέρασε ως κρατούµενος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκτίοντας την ποινή που του επιβλήθηκε για τον ηγετικό του ρόλο στην κατοχική κυβέρνηση του Βισί κατά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Εµεινε αρχηγός της για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων παρείχε στρατιωτική βοήθεια στις δυνάµεις του Αξονα, επιλογή που µεταπολεµικά οδήγησε στην καταδίκη του για εσχάτη προδοσία. Το 1945 εγκατέλειψε τη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στη Γερµανία, απ’ όπου επέστρεψε ύστερα από την αυτοκτονία του Χίτλερ. Πριν από την καταδίκη του, ο Σαρλ ντε Γκωλ χαρακτήρισε «θαρραλέα» την επιλογή του επαναπατρισµού του. Ζητώντας τη µεταφορά της σορού του Πετέν στο νεκροταφείο των πεσόντων του Α’ Π.Π., οι «απαγωγείς» διεκδικούσαν τη µεταθανάτια άρση της καταδίκης του συνεργάτη των ναζί.
Η τυµβωρυχία ήταν µεµονωµένο συµβάν• η ιδεολογική τοποθέτηση των δραστών, όχι. Ακροδεξιές οµάδες άρχισαν να έχουν εµφανή παρουσία εκείνα τα χρόνια, έχοντας ως προδρόµους την παραστρατιωτική Οργάνωση Μυστικός Στρατός (OAS), η δράση της οποίας εκτεινόταν σε τρεις ηπείρους, µε πολλαπλά βίαια χτυπήµατα – αρκετά εξ αυτών εντός των συνόρων της Γαλλίας. Αν και δεν έφτασε –στο µεγαλύτερο µέρος τουλάχιστον–, όπως ο OAS, να στελεχώνει τις τάξεις της διεθνούς τροµοκρατίας, µεγάλο µέρος της γαλλικής ∆εξιάς αποξενώθηκε από τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης Ντε Γκωλ. Μέσα από αυτές τις ανακατατάξεις γεννήθηκε η σύγχρονη γαλλική Ακροδεξιά, µε το Εθνικό Μέτωπο που ίδρυσε ο Ζαν-Μαρί Λεπέν το 1972 στην εµπροσθοφυλακή.
Το «αγκάθι» στο πλευρό
Παρότι στην αρχή κινήθηκε, ιδεολογικά και δηµοσκοπικά, στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής, η καταγωγή του Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου κάθε άλλο παρά εξωθεσµική ήταν. Ο ίδιος ο ηγέτης του, µέχρι την ίδρυσή του, είχε στενή σχέση µε το γαλλικό πολιτικό σύστηµα. Από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν καταπιάστηκε µε τον συνδικαλισµό εντός του πανεπιστηµίου, η συµµετοχή του σε καταδροµικές επιθέσεις εναντίον αριστερών οργανώσεων και η σχέση του µε την ιστορική ακροδεξιά οργάνωση Action Francaise δεν τον εµπόδισαν να αναδειχθεί επικεφαλής του φοιτητικού συλλόγου της Τουλούζ. Τη δεκαετία του ’50, ο πατέρας Λεπέν κατετάγη στη Λεγεώνα των Ξένων, ενώ το 1956, µόλις στα 28 του, εξελέγη στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση µε το πετενιστικό κόµµα UDCA του Πιερ Πουζάντ, παλαιού υποστηρικτή του καθεστώτος του Βισί. Παρότι βουλευτής, το 1957 κατετάγη ξανά στη Λεγεώνα των Ξένων και πήγε στην Αλγερία ως κατάσκοπος. Το 1965 συµµετείχε στο επιτελείο του ακροδεξιού υποψηφίου για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, Ζαν-Λουί Τιζιέ-Βινιανκούρ, πρώην επικεφαλής της λογοκρισίας στο καθεστώς του Βισί, που είχε εκλεγεί από την προηγούµενη δεκαετία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ως ανεξάρτητος υποψήφιος.
Με τέτοια σταδιοδροµία και ιδεολογική τοποθέτηση, δεν προκαλεί καµία έκπληξη το γεγονός ότι τις τάξεις του Εθνικού Μετώπου στελέχωσαν από την ίδρυσή του παλαιά στελέχη του Βισί και µέλη των παραστρατιωτικών οργανώσεων, που αιµατοκύλησαν λίγο-πολύ ατιµώρητα το Παρίσι και την Αλγερία στην προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανή την αποικιοκρατία. Τη συνοχή της σκληρής ∆εξιάς της Γαλλίας παρείχε η παράδοση του πετενισµού, εξού και το διηνεκές αίτηµα της αποκατάστασης της µνήµης του στρατηγού, που ανά τακτά χρονικά διαστήµατα έκτοτε βρίσκει χώρο να εισβάλλει στα πολιτικά γραφεία και στη γαλλική δηµοσιότητα.
Ο πετενισµός, τουτέστιν το σύνολο των αρχών που διαµόρφωσαν την «Εθνική Επανάσταση» του στρατηγού Πετέν, αποδείχθηκε ικανός να γεφυρώσει τις µεσοπολεµικές παραλλαγές του ιταλικού φασισµού και του Τρίτου Ράιχ µε τον πολιτικό χώρο του µεταπολεµικού κόσµου – κι ακόµα περισσότερο µε τον κόσµο της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας που τον διαδέχθηκε. Γεννηµένος εντός µιας δηµοκρατικής παράδοσης, που είχε ως σηµεία αναφοράς την Επανάσταση του 1789, την Παρισινή Κοµµούνα του 1870 και τον σχηµατισµό του Λαϊκού Μετώπου το 1936, όλα τους άρρηκτα συνδεδεµένα µε τη σταδιοδροµία της Αριστεράς, ο πετενισµός είχε να αντιπαραβάλει σε αυτή µια εθνική καθαρότητα που θεµελιωνόταν στον ναζιστικής έµπνευσης αντισηµιτισµό και στη διευρυµένη ξενοφοβία, στον αντικοµµουνισµό, τον αντι-κοινοβουλευτισµό και σε µια θεωρία εκφυλισµού της Γαλλίας από τις επιτυχίες της ∆ηµοκρατίας. Μεγαλύτερη πιθανώς ένδειξη της βαθιάς αντιπάθειας του Πετέν για τη γαλλική δηµοκρατική παράδοση ήταν η αντικατάσταση του µότο «Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης» της Γαλλικής Επανάστασης µε το «∆ουλειά – Οικογένεια – Πατρίδα» στο καθεστώς του.
Είναι ίσως αδόκιµο να µιλάει κανείς για νεοναζί στη Γαλλία. Το Εθνικό Μέτωπο και οι άλλες ακροδεξιές οργανώσεις της εποχής στελεχώθηκαν από τους συνεργάτες των ναζί, αποτρέποντας τις τοµές µεταξύ παλαιάς και νέας, «αναβιωτικής» Ακροδεξιάς. Τη δεκαετία του ’80, το Εθνικό Μέτωπο άρχισε να ανεβαίνει δηµοσκοπικά, µε αποτέλεσµα το 1984 ο Λεπέν να εκλεγεί βουλευτής στο Ευρωκοινοβούλιο µε 11%, θέση στην οποία παραµένει µέχρι σήµερα. Την ίδια χρονιά πραγµατοποίησε περιοδεία στην Ελλάδα, µε αφορµή το συνέδριο των Ευρωπαίων ακροδεξιών.
Στην Κέρκυρα, η κινητοποίηση των κατοίκων ακύρωσε την επίσκεψή του. Εξω από το ξενοδοχείο «Κάραβελ» στην Αθήνα έλαβαν χώρα συγκρούσεις µεταξύ διαδηλωτών και φασιστών. Στη Θεσσαλονίκη καταλήφθηκε η Βιοµηχανική Σχολή ως αντίδραση στις συλλήψεις διαδηλωτών στην Αθήνα• παράλληλα, τα µέλη της χουντικής ΕΠΕΝ έκαναν το τραπέζι στον Λεπέν σε ουζερί κάτω απ’ τα γραφεία τους, που έκτοτε έχει µείνει γνωστό µε το όνοµα του Γάλλου ακροδεξιού.
Η διαδοχή της Μαρίν
Από το 1984 και για δύο δεκαετίες, το Εθνικό Μέτωπο ακολουθεί ανοδική πορεία. Αυξάνοντας τα ποσοστά του και κατακτώντας δήµους και περιφέρειες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, έφτασε το 2002 να περνάει στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών, κόντρα στον Ζακ Σιράκ. Ενάµισι εκατοµµύριο διαδηλωτές κατέλαβαν τους δρόµους της Γαλλίας ενάντια στην εκλογή του Λεπέν. Η µετατροπή του Εθνικού Μετώπου από περιθωριακή γκρούπα σε υπολογίσιµη πολιτική δύναµη δεν θα µπορούσε να έχει συµβεί χωρίς τις ευλογίες της ∆εξιάς, η οποία, προκειµένου να µπορέσει να αντιπαραταχθεί στην παντοδυναµία του Φρανσουά Μιτεράν, συµµάχησε µε τους λεπενιστές σε δήµους και περιφέρειες ήδη από τη δεκαετία του ’80. Ως εκ τούτου, παρά το µικρό ακόµα µέγεθός του, το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε, αφενός, να γίνει αποδεκτό ως πολιτικός παίκτης και, αφετέρου, να έχει µια ιδεολογική διείσδυση που διογκώνει και νοµιµοποιεί την ακραία ξενοφοβική και ρατσιστική ρητορική του – ένα φαινόµενο που οι αναλυτές ονόµασαν «λεπενοποίηση» της γαλλικής πολιτικής. Οι φιλοναζιστικές δηλώσεις του ηγέτη του και η παρουσία γερασµένων συνεργατών των ναζί στα ψηφοδέλτιά του δεν αποθάρρυναν τη ∆εξιά απ’ το να συνεργαστεί µε τον Λεπέν. Αλλωστε, εκτός απ’ το ότι οι συνασπισµοί και οι συµµαχίες αποτελούν κοινή πρακτική στη γαλλική Ιστορία, οι «mainstream» δεξιοί έχουν κοινή µήτρα µε την Action Francaise, τον Πετέν και το Εθνικό Μέτωπο όσον αφορά τον µοναρχισµό και την αποστροφή για τη Γαλλική Επανάσταση.
Ακόµα κι αν οι µεν αποβλέπουν στην Κεντροδεξιά, ενώ οι δε ανερυθρίαστα αντλούν στελέχη και ιδέες από τον ευρωπαϊκό φασισµό, έχουν µια κοινή αφετηρία, που επιτρέπει τέτοιες συναντήσεις.
∆εν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο προοδευτικός Τύπος της Γαλλίας εντοπίζει στη διακυβέρνηση Σαρκοζί πάµπολλες «πετενικές» αποκλίσεις, µε διασηµότερο πιθανώς παράδειγµα το πρωτοσέλιδο της «Ουµανιτέ» το 2009, η οποία έβλεπε στον διάλογο περί «Εθνικής Ταυτότητας» που είχε ανοίξει ο σοσιαλιστής πρώην υπουργός Μετανάστευσης, Ερίκ Μπεσόν, µια «derive Petainiste».
Ενα νέο εκλογικό σύστηµα το 2004 έριξε τα ποσοστά του Εθνικού Μετώπου και οδήγησε σταδιακά σε αλλαγή ηγεσίας. Η µικρότερη κόρη του Ζαν-Μαρί Λεπέν, Μαρίν, εκλέχθηκε διάδοχος και άρχισε να χαράσσει µια σταθερά ανοδική πορεία. Με όπλο τον ευρωσκεπτικισµό, κατάφερε να καθαρίσει την εικόνα του κόµµατος, διώχνοντας τα σκληροπυρηνικά ακροδεξιά στοιχεία της ρητορικής του και αντικαθιστώντας τα µε µια πιο επικοινωνήσιµη γλώσσα, η οποία σε σηµεία φαίνεται πιο µετριοπαθής από αυτή του «κεντροδεξιού» Σαρκοζί και των στελεχών του. Το ρητορικό της χάρισµα και η στρατηγική της έδωσαν στο Εθνικό Μέτωπο το 17,9% της γαλλικής ψήφου στις Προεδρικές εκλογές του 2012, µε τη βοήθεια πάντα ενός κλίµατος στο οποίο το πολιτικό Κέντρο κάνει διαγωνισµό εθνικισµού και ξενοφοβίας, ενώ τα µέσα ενηµέρωσης και µια σειρά διανοουµένων ανασύρουν την ιδέα του Πετέν περί εκφυλισµού της χώρας και αρχίζουν να κραυγάζουν υπέρ µιας επιστροφής στην ισχυρή Γαλλία, πολύ πριν ο Ντόναλντ Τραµπ και οι υποστηρικτές του αρθρώσουν το περιβόητο «Make America great again».
Είναι υπό συζήτηση κατά πόσο ο «εξευγενισµός» του Εθνικού Μετώπου από τη διάδοχη ηγεσία του είναι επιδερµικός ή ουσιαστικός. Η διαγραφή του πατέρα της Μαρίν Λεπέν ύστερα από νέες εµπρηστικές ακροδεξιές δηλώσεις του το 2015 και η ρήξη της µε τις πιο σκληρές µερίδες του κόµµατος, όπως το περιοδικό «Ριβαρόλ», αναµφίβολα άλλαξαν την ανθρωπογεωγραφία του Μετώπου. Η ύφεση της αντισηµιτικής και φιλοναζιστικής ρητορικής µπορεί να αποξένωσε τον σκληρό πυρήνα του πατέρα Λεπέν, αλλά επέτρεψε το άνοιγµα του Μετώπου σε άλλα ακροατήρια, χαρίζοντάς του µια νίκη στις ευρωεκλογές του 2014 και µια εκρηκτική άνοδο πριν από την επερχόµενη αναµέτρηση. Ωστόσο, οι ανησυχίες του Ζαν-Μαρί για την αλλοίωση της φυσιογνωµίας του κόµµατος είναι µάλλον υπερβολικές. Η ισλαµοφοβική µατιά της Λεπέν, ακόµα κι όταν φιλτράρεται από µια υποτιθέµενη υπεράσπιση της «laicite», δεν υστερεί σε τίποτα µπροστά σε αυτή του πατέρα της, ενώ, συνδυασµένη µε την κρίση του ευρώ, τις προσφυγικές ροές και την απονοµιµοποίηση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, γίνεται ακόµα πιο στέρεα και δηµοφιλής. Η δε απόρριψη του αντισηµιτισµού µοιάζει ισχνή απ’ τη στιγµή που η Μαρίν Λεπέν επιχείρησε να δικαιολογήσει το λεγόµενο «Vel d’ Hiv», δηλαδή τη συγκέντρωση και απέλαση 13.000 Εβραίων το 1942 από το καθεστώς του Βισί.
Με κάθαρση ή όχι, η Μαρίν Λεπέν προπορεύεται ποικιλοτρόπως. Η νίκη του Brexit και η εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ τής έχουν χαρίσει τους καλύτερους δυνατούς συµµάχους στη διεθνή σκακιέρα. Η ιστοσελίδα Breitbart, ο διευθυντής της οποίας, Στιβ Μπάνον, είναι πια στρατηγικός επικεφαλής του Λευκού Οίκου, διαδραµάτισε καθοριστικό ρόλο τόσο στη νίκη του Τραµπ όσο και, µέσω τοπικών παραρτηµάτων, στην Αγγλία του Brexit και -λιγότερο- στη Γαλλία της Λεπέν. Αλλωστε, την προοπτική ενός γαλλικού παραρτήµατος της Breitbart καλωσόρισε η Μαρίν Λεπέν µέσω twitter, όπως καλωσόρισε και την εκλογή του Αµερικανού προέδρου ως «σηµάδι ελπίδας». Το αίσθηµα είναι αµοιβαίο• κανένα άλλο πρόσωπο δεν φαίνεται καλύτερος υποψήφιος για να διαλύσει την Ε.Ε., αφήνοντας πίσω µια ∆ύση των εθνών, από τη µεγάλη θυγατέρα της γαλλικής Ακροδεξιάς. Στο τελευταίο προεκλογικό ντιµπέιτ, όταν της ζητήθηκε να παρουσιάσει τον εαυτό της, είπε: «Είµαι Γαλλίδα, είµαι µητέρα, είµαι µια υποψήφια στις προεδρικές εκλογές που πιστεύει ότι είναι πολλά τα διακυβεύµατα για τον πολιτισµό µας (…) Θέλω να δώσω στους ανθρώπους τη φωνή τους πίσω, θέλω τα γαλλικά χρήµατα να επιστρέψουν σ’ αυτούς. Θέλω να ξαναστήσω τη Γαλλία και για να το πετύχω, έχω ένα καθαρό και ακριβές σχέδιο. ∆εν είµαι αναποφάσιστη, ούτε ψεύτρα. Θέλω να πω στον γαλλικό λαό ότι η ψήφος υπέρ της πραγµατικής ανάκτησης των δικαιωµάτων του είναι η µόνη χρήσιµη ψήφος».
https://ipropaganda.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%80-%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%BD/
ΠΡΕΖΑ TV
23-4-2017
Οι εκλογές του 1973, στις οποίες ο σκληρός δεξιός πρώην αποικιακός διοικητής Πιερ Μεσµέρ διαδέχθηκε τον Σαµπάν-Ντελµά, έβαζαν ένα τέλος σε αυτή τη χαλάρωση, επιστρέφοντας στις συντηρητικές πολιτικές, που παραδοσιακά συσπείρωναν τη γαλλική ∆εξιά. Εναν µήνα νωρίτερα, ένα παράδοξο έγκληµα είχε αναστατώσει τις γαλλικές Αρχές. Οµάδα ακροδεξιών είχε κλέψει το φέρετρο του στρατηγού Φιλίπ Πετέν και απαιτούσε από τον Ζορζ Ποµπιντού την ταφή του µε τις δέουσες –κατ’ αυτούς– τιµές, πλάι στους υπόλοιπους ήρωες της µάχης του Βερντέν κατά τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Ο Πετέν είχε κηδευτεί στο νεκροταφείο του Ιλ ντ’ Γιε, του νησιού στη φυλακή του οποίου πέρασε ως κρατούµενος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκτίοντας την ποινή που του επιβλήθηκε για τον ηγετικό του ρόλο στην κατοχική κυβέρνηση του Βισί κατά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Εµεινε αρχηγός της για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων παρείχε στρατιωτική βοήθεια στις δυνάµεις του Αξονα, επιλογή που µεταπολεµικά οδήγησε στην καταδίκη του για εσχάτη προδοσία. Το 1945 εγκατέλειψε τη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στη Γερµανία, απ’ όπου επέστρεψε ύστερα από την αυτοκτονία του Χίτλερ. Πριν από την καταδίκη του, ο Σαρλ ντε Γκωλ χαρακτήρισε «θαρραλέα» την επιλογή του επαναπατρισµού του. Ζητώντας τη µεταφορά της σορού του Πετέν στο νεκροταφείο των πεσόντων του Α’ Π.Π., οι «απαγωγείς» διεκδικούσαν τη µεταθανάτια άρση της καταδίκης του συνεργάτη των ναζί.
Η τυµβωρυχία ήταν µεµονωµένο συµβάν• η ιδεολογική τοποθέτηση των δραστών, όχι. Ακροδεξιές οµάδες άρχισαν να έχουν εµφανή παρουσία εκείνα τα χρόνια, έχοντας ως προδρόµους την παραστρατιωτική Οργάνωση Μυστικός Στρατός (OAS), η δράση της οποίας εκτεινόταν σε τρεις ηπείρους, µε πολλαπλά βίαια χτυπήµατα – αρκετά εξ αυτών εντός των συνόρων της Γαλλίας. Αν και δεν έφτασε –στο µεγαλύτερο µέρος τουλάχιστον–, όπως ο OAS, να στελεχώνει τις τάξεις της διεθνούς τροµοκρατίας, µεγάλο µέρος της γαλλικής ∆εξιάς αποξενώθηκε από τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης Ντε Γκωλ. Μέσα από αυτές τις ανακατατάξεις γεννήθηκε η σύγχρονη γαλλική Ακροδεξιά, µε το Εθνικό Μέτωπο που ίδρυσε ο Ζαν-Μαρί Λεπέν το 1972 στην εµπροσθοφυλακή.
Το «αγκάθι» στο πλευρό
Παρότι στην αρχή κινήθηκε, ιδεολογικά και δηµοσκοπικά, στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής, η καταγωγή του Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου κάθε άλλο παρά εξωθεσµική ήταν. Ο ίδιος ο ηγέτης του, µέχρι την ίδρυσή του, είχε στενή σχέση µε το γαλλικό πολιτικό σύστηµα. Από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν καταπιάστηκε µε τον συνδικαλισµό εντός του πανεπιστηµίου, η συµµετοχή του σε καταδροµικές επιθέσεις εναντίον αριστερών οργανώσεων και η σχέση του µε την ιστορική ακροδεξιά οργάνωση Action Francaise δεν τον εµπόδισαν να αναδειχθεί επικεφαλής του φοιτητικού συλλόγου της Τουλούζ. Τη δεκαετία του ’50, ο πατέρας Λεπέν κατετάγη στη Λεγεώνα των Ξένων, ενώ το 1956, µόλις στα 28 του, εξελέγη στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση µε το πετενιστικό κόµµα UDCA του Πιερ Πουζάντ, παλαιού υποστηρικτή του καθεστώτος του Βισί. Παρότι βουλευτής, το 1957 κατετάγη ξανά στη Λεγεώνα των Ξένων και πήγε στην Αλγερία ως κατάσκοπος. Το 1965 συµµετείχε στο επιτελείο του ακροδεξιού υποψηφίου για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, Ζαν-Λουί Τιζιέ-Βινιανκούρ, πρώην επικεφαλής της λογοκρισίας στο καθεστώς του Βισί, που είχε εκλεγεί από την προηγούµενη δεκαετία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ως ανεξάρτητος υποψήφιος.
Με τέτοια σταδιοδροµία και ιδεολογική τοποθέτηση, δεν προκαλεί καµία έκπληξη το γεγονός ότι τις τάξεις του Εθνικού Μετώπου στελέχωσαν από την ίδρυσή του παλαιά στελέχη του Βισί και µέλη των παραστρατιωτικών οργανώσεων, που αιµατοκύλησαν λίγο-πολύ ατιµώρητα το Παρίσι και την Αλγερία στην προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανή την αποικιοκρατία. Τη συνοχή της σκληρής ∆εξιάς της Γαλλίας παρείχε η παράδοση του πετενισµού, εξού και το διηνεκές αίτηµα της αποκατάστασης της µνήµης του στρατηγού, που ανά τακτά χρονικά διαστήµατα έκτοτε βρίσκει χώρο να εισβάλλει στα πολιτικά γραφεία και στη γαλλική δηµοσιότητα.
Ο πετενισµός, τουτέστιν το σύνολο των αρχών που διαµόρφωσαν την «Εθνική Επανάσταση» του στρατηγού Πετέν, αποδείχθηκε ικανός να γεφυρώσει τις µεσοπολεµικές παραλλαγές του ιταλικού φασισµού και του Τρίτου Ράιχ µε τον πολιτικό χώρο του µεταπολεµικού κόσµου – κι ακόµα περισσότερο µε τον κόσµο της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας που τον διαδέχθηκε. Γεννηµένος εντός µιας δηµοκρατικής παράδοσης, που είχε ως σηµεία αναφοράς την Επανάσταση του 1789, την Παρισινή Κοµµούνα του 1870 και τον σχηµατισµό του Λαϊκού Μετώπου το 1936, όλα τους άρρηκτα συνδεδεµένα µε τη σταδιοδροµία της Αριστεράς, ο πετενισµός είχε να αντιπαραβάλει σε αυτή µια εθνική καθαρότητα που θεµελιωνόταν στον ναζιστικής έµπνευσης αντισηµιτισµό και στη διευρυµένη ξενοφοβία, στον αντικοµµουνισµό, τον αντι-κοινοβουλευτισµό και σε µια θεωρία εκφυλισµού της Γαλλίας από τις επιτυχίες της ∆ηµοκρατίας. Μεγαλύτερη πιθανώς ένδειξη της βαθιάς αντιπάθειας του Πετέν για τη γαλλική δηµοκρατική παράδοση ήταν η αντικατάσταση του µότο «Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης» της Γαλλικής Επανάστασης µε το «∆ουλειά – Οικογένεια – Πατρίδα» στο καθεστώς του.
Είναι ίσως αδόκιµο να µιλάει κανείς για νεοναζί στη Γαλλία. Το Εθνικό Μέτωπο και οι άλλες ακροδεξιές οργανώσεις της εποχής στελεχώθηκαν από τους συνεργάτες των ναζί, αποτρέποντας τις τοµές µεταξύ παλαιάς και νέας, «αναβιωτικής» Ακροδεξιάς. Τη δεκαετία του ’80, το Εθνικό Μέτωπο άρχισε να ανεβαίνει δηµοσκοπικά, µε αποτέλεσµα το 1984 ο Λεπέν να εκλεγεί βουλευτής στο Ευρωκοινοβούλιο µε 11%, θέση στην οποία παραµένει µέχρι σήµερα. Την ίδια χρονιά πραγµατοποίησε περιοδεία στην Ελλάδα, µε αφορµή το συνέδριο των Ευρωπαίων ακροδεξιών.
Στην Κέρκυρα, η κινητοποίηση των κατοίκων ακύρωσε την επίσκεψή του. Εξω από το ξενοδοχείο «Κάραβελ» στην Αθήνα έλαβαν χώρα συγκρούσεις µεταξύ διαδηλωτών και φασιστών. Στη Θεσσαλονίκη καταλήφθηκε η Βιοµηχανική Σχολή ως αντίδραση στις συλλήψεις διαδηλωτών στην Αθήνα• παράλληλα, τα µέλη της χουντικής ΕΠΕΝ έκαναν το τραπέζι στον Λεπέν σε ουζερί κάτω απ’ τα γραφεία τους, που έκτοτε έχει µείνει γνωστό µε το όνοµα του Γάλλου ακροδεξιού.
Η διαδοχή της Μαρίν
Από το 1984 και για δύο δεκαετίες, το Εθνικό Μέτωπο ακολουθεί ανοδική πορεία. Αυξάνοντας τα ποσοστά του και κατακτώντας δήµους και περιφέρειες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, έφτασε το 2002 να περνάει στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών, κόντρα στον Ζακ Σιράκ. Ενάµισι εκατοµµύριο διαδηλωτές κατέλαβαν τους δρόµους της Γαλλίας ενάντια στην εκλογή του Λεπέν. Η µετατροπή του Εθνικού Μετώπου από περιθωριακή γκρούπα σε υπολογίσιµη πολιτική δύναµη δεν θα µπορούσε να έχει συµβεί χωρίς τις ευλογίες της ∆εξιάς, η οποία, προκειµένου να µπορέσει να αντιπαραταχθεί στην παντοδυναµία του Φρανσουά Μιτεράν, συµµάχησε µε τους λεπενιστές σε δήµους και περιφέρειες ήδη από τη δεκαετία του ’80. Ως εκ τούτου, παρά το µικρό ακόµα µέγεθός του, το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε, αφενός, να γίνει αποδεκτό ως πολιτικός παίκτης και, αφετέρου, να έχει µια ιδεολογική διείσδυση που διογκώνει και νοµιµοποιεί την ακραία ξενοφοβική και ρατσιστική ρητορική του – ένα φαινόµενο που οι αναλυτές ονόµασαν «λεπενοποίηση» της γαλλικής πολιτικής. Οι φιλοναζιστικές δηλώσεις του ηγέτη του και η παρουσία γερασµένων συνεργατών των ναζί στα ψηφοδέλτιά του δεν αποθάρρυναν τη ∆εξιά απ’ το να συνεργαστεί µε τον Λεπέν. Αλλωστε, εκτός απ’ το ότι οι συνασπισµοί και οι συµµαχίες αποτελούν κοινή πρακτική στη γαλλική Ιστορία, οι «mainstream» δεξιοί έχουν κοινή µήτρα µε την Action Francaise, τον Πετέν και το Εθνικό Μέτωπο όσον αφορά τον µοναρχισµό και την αποστροφή για τη Γαλλική Επανάσταση.
Ακόµα κι αν οι µεν αποβλέπουν στην Κεντροδεξιά, ενώ οι δε ανερυθρίαστα αντλούν στελέχη και ιδέες από τον ευρωπαϊκό φασισµό, έχουν µια κοινή αφετηρία, που επιτρέπει τέτοιες συναντήσεις.
∆εν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο προοδευτικός Τύπος της Γαλλίας εντοπίζει στη διακυβέρνηση Σαρκοζί πάµπολλες «πετενικές» αποκλίσεις, µε διασηµότερο πιθανώς παράδειγµα το πρωτοσέλιδο της «Ουµανιτέ» το 2009, η οποία έβλεπε στον διάλογο περί «Εθνικής Ταυτότητας» που είχε ανοίξει ο σοσιαλιστής πρώην υπουργός Μετανάστευσης, Ερίκ Μπεσόν, µια «derive Petainiste».
Ενα νέο εκλογικό σύστηµα το 2004 έριξε τα ποσοστά του Εθνικού Μετώπου και οδήγησε σταδιακά σε αλλαγή ηγεσίας. Η µικρότερη κόρη του Ζαν-Μαρί Λεπέν, Μαρίν, εκλέχθηκε διάδοχος και άρχισε να χαράσσει µια σταθερά ανοδική πορεία. Με όπλο τον ευρωσκεπτικισµό, κατάφερε να καθαρίσει την εικόνα του κόµµατος, διώχνοντας τα σκληροπυρηνικά ακροδεξιά στοιχεία της ρητορικής του και αντικαθιστώντας τα µε µια πιο επικοινωνήσιµη γλώσσα, η οποία σε σηµεία φαίνεται πιο µετριοπαθής από αυτή του «κεντροδεξιού» Σαρκοζί και των στελεχών του. Το ρητορικό της χάρισµα και η στρατηγική της έδωσαν στο Εθνικό Μέτωπο το 17,9% της γαλλικής ψήφου στις Προεδρικές εκλογές του 2012, µε τη βοήθεια πάντα ενός κλίµατος στο οποίο το πολιτικό Κέντρο κάνει διαγωνισµό εθνικισµού και ξενοφοβίας, ενώ τα µέσα ενηµέρωσης και µια σειρά διανοουµένων ανασύρουν την ιδέα του Πετέν περί εκφυλισµού της χώρας και αρχίζουν να κραυγάζουν υπέρ µιας επιστροφής στην ισχυρή Γαλλία, πολύ πριν ο Ντόναλντ Τραµπ και οι υποστηρικτές του αρθρώσουν το περιβόητο «Make America great again».
Είναι υπό συζήτηση κατά πόσο ο «εξευγενισµός» του Εθνικού Μετώπου από τη διάδοχη ηγεσία του είναι επιδερµικός ή ουσιαστικός. Η διαγραφή του πατέρα της Μαρίν Λεπέν ύστερα από νέες εµπρηστικές ακροδεξιές δηλώσεις του το 2015 και η ρήξη της µε τις πιο σκληρές µερίδες του κόµµατος, όπως το περιοδικό «Ριβαρόλ», αναµφίβολα άλλαξαν την ανθρωπογεωγραφία του Μετώπου. Η ύφεση της αντισηµιτικής και φιλοναζιστικής ρητορικής µπορεί να αποξένωσε τον σκληρό πυρήνα του πατέρα Λεπέν, αλλά επέτρεψε το άνοιγµα του Μετώπου σε άλλα ακροατήρια, χαρίζοντάς του µια νίκη στις ευρωεκλογές του 2014 και µια εκρηκτική άνοδο πριν από την επερχόµενη αναµέτρηση. Ωστόσο, οι ανησυχίες του Ζαν-Μαρί για την αλλοίωση της φυσιογνωµίας του κόµµατος είναι µάλλον υπερβολικές. Η ισλαµοφοβική µατιά της Λεπέν, ακόµα κι όταν φιλτράρεται από µια υποτιθέµενη υπεράσπιση της «laicite», δεν υστερεί σε τίποτα µπροστά σε αυτή του πατέρα της, ενώ, συνδυασµένη µε την κρίση του ευρώ, τις προσφυγικές ροές και την απονοµιµοποίηση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, γίνεται ακόµα πιο στέρεα και δηµοφιλής. Η δε απόρριψη του αντισηµιτισµού µοιάζει ισχνή απ’ τη στιγµή που η Μαρίν Λεπέν επιχείρησε να δικαιολογήσει το λεγόµενο «Vel d’ Hiv», δηλαδή τη συγκέντρωση και απέλαση 13.000 Εβραίων το 1942 από το καθεστώς του Βισί.
Με κάθαρση ή όχι, η Μαρίν Λεπέν προπορεύεται ποικιλοτρόπως. Η νίκη του Brexit και η εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ τής έχουν χαρίσει τους καλύτερους δυνατούς συµµάχους στη διεθνή σκακιέρα. Η ιστοσελίδα Breitbart, ο διευθυντής της οποίας, Στιβ Μπάνον, είναι πια στρατηγικός επικεφαλής του Λευκού Οίκου, διαδραµάτισε καθοριστικό ρόλο τόσο στη νίκη του Τραµπ όσο και, µέσω τοπικών παραρτηµάτων, στην Αγγλία του Brexit και -λιγότερο- στη Γαλλία της Λεπέν. Αλλωστε, την προοπτική ενός γαλλικού παραρτήµατος της Breitbart καλωσόρισε η Μαρίν Λεπέν µέσω twitter, όπως καλωσόρισε και την εκλογή του Αµερικανού προέδρου ως «σηµάδι ελπίδας». Το αίσθηµα είναι αµοιβαίο• κανένα άλλο πρόσωπο δεν φαίνεται καλύτερος υποψήφιος για να διαλύσει την Ε.Ε., αφήνοντας πίσω µια ∆ύση των εθνών, από τη µεγάλη θυγατέρα της γαλλικής Ακροδεξιάς. Στο τελευταίο προεκλογικό ντιµπέιτ, όταν της ζητήθηκε να παρουσιάσει τον εαυτό της, είπε: «Είµαι Γαλλίδα, είµαι µητέρα, είµαι µια υποψήφια στις προεδρικές εκλογές που πιστεύει ότι είναι πολλά τα διακυβεύµατα για τον πολιτισµό µας (…) Θέλω να δώσω στους ανθρώπους τη φωνή τους πίσω, θέλω τα γαλλικά χρήµατα να επιστρέψουν σ’ αυτούς. Θέλω να ξαναστήσω τη Γαλλία και για να το πετύχω, έχω ένα καθαρό και ακριβές σχέδιο. ∆εν είµαι αναποφάσιστη, ούτε ψεύτρα. Θέλω να πω στον γαλλικό λαό ότι η ψήφος υπέρ της πραγµατικής ανάκτησης των δικαιωµάτων του είναι η µόνη χρήσιµη ψήφος».
https://ipropaganda.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%80-%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD-%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%BD/
ΠΡΕΖΑ TV
23-4-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου