Η πρόσκληση να φιλοξενηθώ στην Α’ Χειρουργική του Κοργιαλένειου Μπενάκειου Νοσοκομείου (Ερυθρός Σταυρός) ήρθε ξαφνικά από έναν επίμονο ειλεό, που δεν άλλαζε γνώμη με κανένα γιατροσόφι – μια φιλοξενία που παρατάθηκε επί μακρόν από μια λοίμωξη, έναν μύκητα (τέρμα έκτοτε τα μανιτάρια) που αποδίδεται στην παρεντερική και σε άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα ιατρικά.
Από το δωμάτιο στον διάδρομο και από τον διάδρομο στο δωμάτιο οι επαναλαμβανόμενες καθημερινές μου, επί ενάμιση μήνα, βόλτες. Κι εκεί τα βλέπεις όλα.
Στήνεις παρατηρητήριο. Μαθαίνεις τι γίνεται έξω, με την κυβέρνηση να στήνει εξεταστική για το πάρτι στην Υγεία με καραμπινάτες υποθέσεις των ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis και «Ντυνάν», με αχρείαστα εμβόλια..., αλλά ζεις αυτά που γίνονται μέσα, με τους νοσηλευτές, τους τραυματιοφορείς, τους τραπεζοκόμους, τους καθαριστές, τους γιατρούς – όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποστηρίζουν την Υγεία, η οποία ξεχνάει εδώ και χρόνια να τους υποστηρίξει.
Ας «ταξινομήσουμε» λίγο τα γένη – η συντριπτική πλειονότητα των νοσηλευτών, των καθαριστών και των τραπεζοκόμων είναι γυναίκες.
Στους τραυματιοφορείς, οι άντρες. Στις διάφορες ιατρικές ειδικότητες τα πράγματα μοιράζονται, κάπως, αλλά στους χειρουργούς υπερτερούν (αριθμητικά) οι άντρες.
«Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η διάκριση και γιατί υπάρχει αυτή η νοοτροπία να μην εμπιστεύονται γυναίκες χειρουργούς. Ακόμη και μεταξύ των γιατρών ισχύει αυτό. Φίλη μου γιατρός, θέλοντας να με πείσει να μην ακολουθήσω τη γενική χειρουργική, μου είπε πως δεν θα εμπιστευόταν γυναίκα σ’ αυτόν τον τομέα», λέει η Θάλεια Συμινελάκη, ειδικευόμενη που τον Μάιο θ’ ανοίξει τα φτερά της για Σκοτία.
«Φεύγουν πολλοί συνάδελφοι»
Το ίδιο θα κάνει και ο Γιώργος Ματζιάρης, αλλά αυτός για την Αγγλία.
«Φεύγουν πολλοί συνάδελφοι. Μόνο στη Μεγάλη Βρετανία έχουν πάει 15.000. Εγώ λέω να το παλέψω εδώ. Εχεις ακούσει τη Ριάλδη να απαγγέλλει το ποίημα του Ασίζ Νεσίν “Σώπα, μη μιλάς”; Με συγκλονίζει. Ε, δεν θέλω, δεν μπορώ να σωπαίνω», συμπληρώνει πολύ προβληματισμένος ο ειδικευόμενος χειρουργός -αποφοίτησε το 2008- Αλέξανδρος Μπουγκάς.
«Ακόμη ένα χρόνο θα μείνω εδώ, στον “Ερυθρό”, και μετά βλέπουμε», λέει.
Παρακολουθούσα τους νοσηλευτές, λοιπόν, που, όταν σέρνουν το καρότσι της νοσηλείας και πηγαίνουν από ασθενή σε ασθενή, κουβαλούν όλη την ευθύνη του νοσοκομείου («Το παραμικρό λάθος, ένα μπέρδεμα στις εντολές των γιατρών, ακόμα κι αν οι συνέπειές του δεν είναι καθοριστικές για τον ασθενή, είναι για μας καταστροφικό. Χειροπόδαρα θα μας πάνε», λέει η Μαρία), και τους θαύμαζα επειδή αν και εξαντλητικά ολιγάριθμοι βρίσκονταν παντού.
Δεν προλάβαινες να χτυπήσεις το κουδούνι και έρχονταν να βοηθήσουν, να ανταποκριθούν· από τα σοβαρά ώς τα πιο παράλογα.
Διότι ο άρρωστος ναι, πονάει, υποφέρει, βογκάει και γκρινιάζει, αλλά μερικές φορές βγάζει και όλες τις παραξενιές του.
Δεν μπορώ να αποφύγω το παράδειγμα: Πηγαίνει η νοσηλεύτρια να βρει φλέβα σε μια χοντρή κοπελιά που μπήκε για κήλη, αλλά οι γιατροί, υπολογίζοντας το μη κρίσιμο της κατάστασης, θέλουν πρώτα να χάσει μερικά κιλά.
«Θα σε πονέσω, ίσως, λίγο γιατί το χεράκι σου είναι παχουλό και θα δυσκολευτώ να βρω φλέβα», της λέει η νοσηλεύτρια. Ε, στη Διεύθυνση την έσυρε ο άντρας της κοπελιάς, επειδή κλαίγοντας του είπε πως η νοσοκόμα την αποκάλεσε χοντρή.
«Προσπαθούμε να είμαστε κοντά σε όλους. Καμιά φορά δεν γίνεται. Είμαστε λίγες. Και το βράδυ μόνο μία. Δεν βγαίνει αλλιώς το πρόγραμμα», λέει η Μαρίνα.
«Χίλιες φορές κομπιάζουμε μέχρι να πούμε στον συγγενή ενός βαριά αρρώστου να μην τον αφήσει μόνο του το βράδυ. Και κομπιάζουμε γιατί κατά κάποιο τρόπο τούς “αναγκάζουμε” να πάρουν αποκλειστική, και ξέρουμε καλά πόσο μεγάλο οικονομικό βάρος είναι αυτό, αφού πια σε κανέναν δεν περισσεύουν», συμπληρώνει η Ρίτσα.
«Μας λείπουν σεντόνια»
Και μετά τη νοσηλεία, το στρώσιμο των κρεβατιών («έλεος πια, γράψτε πως μας λείπουν σεντόνια!»), πηγαίνουν να ταΐσουν κι όποιον άρρωστο δεν έχει κάποιον δικό του άνθρωπο κοντά του.
Οι εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού (θα αναφερθούμε προσεχώς σ’ αυτές τις ομάδες) που βοηθούν κάποια απογεύματα της βδομάδας είναι μια μικρή ανάσα.
Κάνουν τα εύκολα, όπως το να παίρνουν πιέσεις, να αδειάζουν τα ούρα από τους ουροσυλλέκτες, να βάζουν θερμόμετρα, αλλά είναι τόσο σημαντικά!
«Ναι, μας βοηθούν τα παιδιά, όπως και οι εκπαιδευόμενες από τις σχολές. Κάποιες έρχονται με σύμβαση ορισμένου χρόνου, αλλά δεν μπορούν να μπουν στο πρόγραμμά μας αφού δουλεύουν μόνο τα πρωινά. Και τι παίρνουν; 270 ευρώ τον μήνα. Αν γίνονταν προσλήψεις από τον ΟΑΕΔ θα ήταν αλλιώς».
Οπως σε όλα τα 24ωρα επαγγέλματα, έτσι και για τους νοσηλευτές των νοσοκομείων δεν υπάρχουν γιορτές και καθιερωμένες αργίες.
Το πρόγραμμα είναι κυλιόμενο – πρωί, απόγευμα, βράδυ.
Η Μαρίνα φεύγει τρέχοντας το μεσημέρι, να προλάβει να κάνει «αγκαλίτσες» με το 6χρονο αγοράκι της, αφού το βράδυ έχει βάρδια.
«Δεν παραπονιέμαι. Αυτή τη δουλειά όχι μόνο τη διάλεξα αλλά την αγαπώ κιόλας. Μόνο που θέλω να μην παίζουν μαζί μας. Να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Να μη μας λείπουν υλικά και αναλώσιμα. Μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, νομίζω ότι είμαστε πια στο όριο».
Τουλάχιστον πληρώνεστε νυχτερινά, αργίες... «Ναι, όλα αυτά που πληρώνονται με ψίχουλα. Οσο για τις πολυετίες, παίρνουμε μειώσεις αντί για αυξήσεις» σπεύδει να απαντήσει η άλλη Μαρία (τρεις έχουν το ίδιο όνομα).
«Ντρέπομαι για τις ελλείψεις στα φάρμακα. Προχθές ήρθε ένας κύριος πολύ ηλικιωμένος, μου είπε τα φάρμακα που παίρνει και τον ρώτησα αν τα έχει φέρει μαζί του. Με κοίταξε με απορία και μου είπε: “Μα, παιδί μου, στο νοσοκομείο έρχομαι”. Το είχε δεδομένο ότι εμείς μπορούμε να τα καλύψουμε. Ντροπή», αγανακτεί η Ντίνα.
Οι νοσηλευτές είναι για τα πάντα εκεί. Ακόμα και για τις στιγμές αδυναμίας, εκεί που ο ασθενής χάνει την αισιοδοξία του και γίνεται ευάλωτος και ευσυγκίνητος.
«Μην κλαίτε, δεν σας κάνει καλό. Σκεφτείτε πώς τα καταφέρατε μέχρι τώρα. Διαβάστε κάτι, δείτε λίγο τηλεόραση... Ολα θα περάσουν και θα είναι μια κακή ανάμνηση», συμβουλεύει η Ιωάννα μια 60άρα κυρία που έχασε τα κουράγια της.
Η ευαίσθητη Ιωάννα, που από δυο τρυπούλες των σαμπό της ξεπηδάει (ανάγλυφα) ένα δελφινάκι – από τη μία το κεφαλάκι του και από την άλλη η ουρά του.
Δεν ζητούν πια υποσχέσεις και δεσμεύσεις από κυβερνητικά χείλη.
Νιώθουν ότι τα προβλήματά τους δεν αποτελούν καμία προτεραιότητα για το υπουργείο Υγείας.
«Μακάρι να κάνουμε λάθος. Εκείνο που κρατάει όχι μόνο αυτή την πτέρυγα αλλά όλο το νοσοκομείο είναι το φιλότιμο των εργαζόμενων» διευκρινίζει η Βούλα.
«Να το πω πιο απλά; Ξεχασμένους μας έχουν – για να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα» πετάγεται ο Γιώργος, που είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στις έντεκα συναδέλφους του.
Από τον διάδρομο-παρατηρητήριο παρακολουθούσα και τους γιατρούς.
Καθιερωμένο να περνούν δύο φορές από τον -φρεσκοχειρουργημένο τουλάχιστον- ασθενή που έχουν αναλάβει.
Οι επισκέψεις τους γίνονται με την ομάδα τους, δηλαδή με τους ειδικευόμενους γιατρούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας θα κάνουν τις αλλαγές στα χειρουργημένα σημεία, θα πάρουν αίμα, θα μεριμνήσουν για τα στάδια της ανάρρωσης, θα απαντήσουν στα αγωνιώδη ερωτήματα των ασθενών.
Και ποιος θα απαντήσει στο δικό τους ερώτημα για τη φήμη που κυκλοφορεί ότι οι ειδικευόμενοι στα νοσοκομεία δεν θα πληρώνονται πλέον;
Ποιος μπορεί να «βεβαιώσει» για το μέλλον τους αυτά τα παιδιά, τι έγιναν τα προεκλογικά συνθήματα πως οι νέοι θα μείνουν στην Ελλάδα και όσοι έχουν φύγει θα γυρίσουν;
Κάνουν τα πάντα
Αλλά και πώς πληρώνονται οι γιατροί; Είναι εύκολο να μιλάμε για «φακελάκια», τα οποία ξεχνάμε να καταγγείλουμε στην ώρα τους, και να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι.
Αλλά στεκόμαστε αδιάφοροι για τις συνθήκες και τις αμοιβές των νοσοκομειακών γιατρών.
Ναι, υπάρχουν οι κακές εξαιρέσεις, αλλά είναι κι εκείνοι οι γιατροί που φτιάχνουν τον κανόνα.
«Ξέρω και κυρίως θυμάμαι τον όρκο που έδωσα τελειώνοντας την Ιατρική», λέει ο χειρουργός Γ. Σταυράκης, που όχι μόνο περνάει από τους ασθενείς του με την ομάδα του και τον διευθυντή της πτέρυγας, αλλά ανάλογα με τον φόρτο εργασίας σέρνει μόνος του το καρότσι νοσηλείας για να κόψει ράμματα, αρπάζει τις εξετάσεις και ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους για να ενημερωθεί άμεσα από το κάθε εμπλεκόμενο ιατρικό τμήμα (αιματολογικό, ακτινολογικό, καρδιολογικό) για τον ασθενή του.
«Δεν έχω δει πιο αλτρουιστή άνθρωπο», ομολογεί η Θάλεια. «Ηταν σχολή για μένα η συνεργασία μαζί του», λέει η Αντα Μαθιουδάκη, που αποχαιρετά τους συναδέλφους της αφού η σύμβασή της με το νοσοκομείο τελείωσε και τώρα ως γενική χειρουργός θα αναμετρηθεί με την αγορά.
Πιο πολλά τα πάνω κάτω του Σταυράκη στον διάδρομο παρά τα δικά μου, που άλλωστε μου τα είχαν επιβάλει οι γιατροί, και μόνο η δική του φωνή ακουγόταν.
Στα χνάρια του, όχι ως προς τη φωνή, οι νεότεροι χειρουργοί Σ. Λανίτης και Γ. Τιερής.
Δίνονται μάχες στο Κοργιαλένειο Μπενάκιο «Ερυθρός Σταυρός».
Η πρώτη ξεκινάει στα εξωτερικά ιατρεία (εφημερίες κάθε μέρα ώς τις δύο το μεσημέρι και κάθε τέσσερις, 24ωρη), όπου γίνεται χαμός.
Για όλους θα βρεθεί λύση, όσο κι αν ο χρόνος δεν περνά όταν πονάς, αλλά καμιά φορά υπάρχουν πιο επείγοντα από τα επείγοντα που ο κόσμος να χαλάσει θα προηγηθούν.
Γιατροί, αναισθησιολόγοι, εργαλειοδότες όλοι σε ετοιμότητα. Αυτοί και ο άρρωστος. Κι ακολουθούν οι μάχες στις πτέρυγες και στα εργαστήρια...
Τι να πρωτογράψεις γι’ αυτούς τους Ανθρώπους.
Εχω όμως χρέος να αναφέρω έναν προς έναν τους νοσηλευτές της Α’ Χειρουργικής, αφού αυτοί είναι πραγματικά οι επώνυμοι Ελληνες: Ρίτσα Καμπίσιου, Ντίνα Λάμπρου, Ντίνα Γιουβανάκη, Ιωάννα Τσιούνη, Μαρία Γκόλφη, Μαρία Εικοσιδέκα, Βούλα Θεοδώρου, Θοδώρα Μητροπούλου Μαρίνα Δρακοπούλου, Γιώργος Συριόπουλος και η προϊσταμένη τους Μαρία Σταβινού.
Και τηλεοράσεις και αναπαυτικές καρέκλες έχω!
Στους διαδρόμους των νοσοκομείων αναπτύσσονται και επιχειρήσεις. Εχουν στηθεί ομάδες που προμηθεύουν τους θαλάμους με τηλεοράσεις και καρέκλες αναπαυτικές για τους συνοδούς των ασθενών και αποκλειστικές νοσοκόμες.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους μαίνεται, με το να αφαιρεί ο ένας τη διαφημιστική κάρτα του άλλου και τοποθετώντας τη δική του.
Μπαινοβγαίνουν ό,τι ώρα θέλουν, μπαίνουν στα δωμάτια, αφήνουν το «επισκεπτήριό» τους. Η χαρά του εκτυπωτή...
Τα μπιλιετάκια που αφήνουν ευανάγνωστα: μεγάλα γράμματα και κεφαλαία για «έμπειρες αποκλειστικές και Ελληνίδες [εδώ υπάρχει και διαφορετικό χρώμα, κατά προτίμηση μπλε - ελληνικό], το 12ωρο 50 ευρώ, μπάνιο και ξύρισμα 20 ευρώ» ή, για να δουλέψει και η σύγκριση, «στις τιμές συμπεριλαμβάνεται μπάνιο και ξύρισμα δωρεάν».
Υπάρχουν βέβαια και οι αποκλειστικές που προτείνει το ίδιο το νοσοκομείο.
Είναι επαγγελματίες που δουλεύουν με μπλοκάκι και δίνουν αποδείξεις, στις οποίες όμως δεν γράφονται οι υπερωρίες παρά μόνο οι αμοιβή τους που αντιστοιχεί στο 7ωρο.
Είναι σαφώς πιο ακριβή η τιμή, χρεώνονται άλλωστε και οι αργίες, αλλά υπάρχει η ελπίδα να πάρεις κάποιο έναντι από τον ασφαλιστικό φορέα.
Κυκλοφορούν επίσης κάρτες για ασθενοφόρα με «πιστοποιημένους διασώστες, πτυχιούχους νοσηλευτές για ασφαλή διακομιδή», και διαφημιστικά φυλλάδια από μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων.
Και ανάμεσα σε όλο αυτό το χαρτομάνι, οι κυρίες που πουλούν πιτζάμες, οι κομμώτριες αλλά κι ένας ευγενής κύριος που προμηθεύει με αναπαυτικά-ορθοπεδικά στρώματα.
Γενικώς κόσμος πάει κι έρχεται. Ποιος να τους ελέγξει;
Θα έπρεπε ο κάθε όροφος, το κάθε τμήμα να έχει τους φύλακές τους. Σε μια άλλη Ελλάδα...
Σταυρούλα Ματζώρου
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
18-4-2017
Από το δωμάτιο στον διάδρομο και από τον διάδρομο στο δωμάτιο οι επαναλαμβανόμενες καθημερινές μου, επί ενάμιση μήνα, βόλτες. Κι εκεί τα βλέπεις όλα.
Στήνεις παρατηρητήριο. Μαθαίνεις τι γίνεται έξω, με την κυβέρνηση να στήνει εξεταστική για το πάρτι στην Υγεία με καραμπινάτες υποθέσεις των ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis και «Ντυνάν», με αχρείαστα εμβόλια..., αλλά ζεις αυτά που γίνονται μέσα, με τους νοσηλευτές, τους τραυματιοφορείς, τους τραπεζοκόμους, τους καθαριστές, τους γιατρούς – όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποστηρίζουν την Υγεία, η οποία ξεχνάει εδώ και χρόνια να τους υποστηρίξει.
Ας «ταξινομήσουμε» λίγο τα γένη – η συντριπτική πλειονότητα των νοσηλευτών, των καθαριστών και των τραπεζοκόμων είναι γυναίκες.
Στους τραυματιοφορείς, οι άντρες. Στις διάφορες ιατρικές ειδικότητες τα πράγματα μοιράζονται, κάπως, αλλά στους χειρουργούς υπερτερούν (αριθμητικά) οι άντρες.
«Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η διάκριση και γιατί υπάρχει αυτή η νοοτροπία να μην εμπιστεύονται γυναίκες χειρουργούς. Ακόμη και μεταξύ των γιατρών ισχύει αυτό. Φίλη μου γιατρός, θέλοντας να με πείσει να μην ακολουθήσω τη γενική χειρουργική, μου είπε πως δεν θα εμπιστευόταν γυναίκα σ’ αυτόν τον τομέα», λέει η Θάλεια Συμινελάκη, ειδικευόμενη που τον Μάιο θ’ ανοίξει τα φτερά της για Σκοτία.
«Φεύγουν πολλοί συνάδελφοι»
Το ίδιο θα κάνει και ο Γιώργος Ματζιάρης, αλλά αυτός για την Αγγλία.
«Φεύγουν πολλοί συνάδελφοι. Μόνο στη Μεγάλη Βρετανία έχουν πάει 15.000. Εγώ λέω να το παλέψω εδώ. Εχεις ακούσει τη Ριάλδη να απαγγέλλει το ποίημα του Ασίζ Νεσίν “Σώπα, μη μιλάς”; Με συγκλονίζει. Ε, δεν θέλω, δεν μπορώ να σωπαίνω», συμπληρώνει πολύ προβληματισμένος ο ειδικευόμενος χειρουργός -αποφοίτησε το 2008- Αλέξανδρος Μπουγκάς.
«Ακόμη ένα χρόνο θα μείνω εδώ, στον “Ερυθρό”, και μετά βλέπουμε», λέει.
Παρακολουθούσα τους νοσηλευτές, λοιπόν, που, όταν σέρνουν το καρότσι της νοσηλείας και πηγαίνουν από ασθενή σε ασθενή, κουβαλούν όλη την ευθύνη του νοσοκομείου («Το παραμικρό λάθος, ένα μπέρδεμα στις εντολές των γιατρών, ακόμα κι αν οι συνέπειές του δεν είναι καθοριστικές για τον ασθενή, είναι για μας καταστροφικό. Χειροπόδαρα θα μας πάνε», λέει η Μαρία), και τους θαύμαζα επειδή αν και εξαντλητικά ολιγάριθμοι βρίσκονταν παντού.
Δεν προλάβαινες να χτυπήσεις το κουδούνι και έρχονταν να βοηθήσουν, να ανταποκριθούν· από τα σοβαρά ώς τα πιο παράλογα.
Διότι ο άρρωστος ναι, πονάει, υποφέρει, βογκάει και γκρινιάζει, αλλά μερικές φορές βγάζει και όλες τις παραξενιές του.
Δεν μπορώ να αποφύγω το παράδειγμα: Πηγαίνει η νοσηλεύτρια να βρει φλέβα σε μια χοντρή κοπελιά που μπήκε για κήλη, αλλά οι γιατροί, υπολογίζοντας το μη κρίσιμο της κατάστασης, θέλουν πρώτα να χάσει μερικά κιλά.
«Θα σε πονέσω, ίσως, λίγο γιατί το χεράκι σου είναι παχουλό και θα δυσκολευτώ να βρω φλέβα», της λέει η νοσηλεύτρια. Ε, στη Διεύθυνση την έσυρε ο άντρας της κοπελιάς, επειδή κλαίγοντας του είπε πως η νοσοκόμα την αποκάλεσε χοντρή.
«Προσπαθούμε να είμαστε κοντά σε όλους. Καμιά φορά δεν γίνεται. Είμαστε λίγες. Και το βράδυ μόνο μία. Δεν βγαίνει αλλιώς το πρόγραμμα», λέει η Μαρίνα.
«Χίλιες φορές κομπιάζουμε μέχρι να πούμε στον συγγενή ενός βαριά αρρώστου να μην τον αφήσει μόνο του το βράδυ. Και κομπιάζουμε γιατί κατά κάποιο τρόπο τούς “αναγκάζουμε” να πάρουν αποκλειστική, και ξέρουμε καλά πόσο μεγάλο οικονομικό βάρος είναι αυτό, αφού πια σε κανέναν δεν περισσεύουν», συμπληρώνει η Ρίτσα.
«Μας λείπουν σεντόνια»
Και μετά τη νοσηλεία, το στρώσιμο των κρεβατιών («έλεος πια, γράψτε πως μας λείπουν σεντόνια!»), πηγαίνουν να ταΐσουν κι όποιον άρρωστο δεν έχει κάποιον δικό του άνθρωπο κοντά του.
Οι εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού (θα αναφερθούμε προσεχώς σ’ αυτές τις ομάδες) που βοηθούν κάποια απογεύματα της βδομάδας είναι μια μικρή ανάσα.
Κάνουν τα εύκολα, όπως το να παίρνουν πιέσεις, να αδειάζουν τα ούρα από τους ουροσυλλέκτες, να βάζουν θερμόμετρα, αλλά είναι τόσο σημαντικά!
«Ναι, μας βοηθούν τα παιδιά, όπως και οι εκπαιδευόμενες από τις σχολές. Κάποιες έρχονται με σύμβαση ορισμένου χρόνου, αλλά δεν μπορούν να μπουν στο πρόγραμμά μας αφού δουλεύουν μόνο τα πρωινά. Και τι παίρνουν; 270 ευρώ τον μήνα. Αν γίνονταν προσλήψεις από τον ΟΑΕΔ θα ήταν αλλιώς».
Οπως σε όλα τα 24ωρα επαγγέλματα, έτσι και για τους νοσηλευτές των νοσοκομείων δεν υπάρχουν γιορτές και καθιερωμένες αργίες.
Το πρόγραμμα είναι κυλιόμενο – πρωί, απόγευμα, βράδυ.
Η Μαρίνα φεύγει τρέχοντας το μεσημέρι, να προλάβει να κάνει «αγκαλίτσες» με το 6χρονο αγοράκι της, αφού το βράδυ έχει βάρδια.
«Δεν παραπονιέμαι. Αυτή τη δουλειά όχι μόνο τη διάλεξα αλλά την αγαπώ κιόλας. Μόνο που θέλω να μην παίζουν μαζί μας. Να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Να μη μας λείπουν υλικά και αναλώσιμα. Μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, νομίζω ότι είμαστε πια στο όριο».
Τουλάχιστον πληρώνεστε νυχτερινά, αργίες... «Ναι, όλα αυτά που πληρώνονται με ψίχουλα. Οσο για τις πολυετίες, παίρνουμε μειώσεις αντί για αυξήσεις» σπεύδει να απαντήσει η άλλη Μαρία (τρεις έχουν το ίδιο όνομα).
«Ντρέπομαι για τις ελλείψεις στα φάρμακα. Προχθές ήρθε ένας κύριος πολύ ηλικιωμένος, μου είπε τα φάρμακα που παίρνει και τον ρώτησα αν τα έχει φέρει μαζί του. Με κοίταξε με απορία και μου είπε: “Μα, παιδί μου, στο νοσοκομείο έρχομαι”. Το είχε δεδομένο ότι εμείς μπορούμε να τα καλύψουμε. Ντροπή», αγανακτεί η Ντίνα.
Οι νοσηλευτές είναι για τα πάντα εκεί. Ακόμα και για τις στιγμές αδυναμίας, εκεί που ο ασθενής χάνει την αισιοδοξία του και γίνεται ευάλωτος και ευσυγκίνητος.
«Μην κλαίτε, δεν σας κάνει καλό. Σκεφτείτε πώς τα καταφέρατε μέχρι τώρα. Διαβάστε κάτι, δείτε λίγο τηλεόραση... Ολα θα περάσουν και θα είναι μια κακή ανάμνηση», συμβουλεύει η Ιωάννα μια 60άρα κυρία που έχασε τα κουράγια της.
Η ευαίσθητη Ιωάννα, που από δυο τρυπούλες των σαμπό της ξεπηδάει (ανάγλυφα) ένα δελφινάκι – από τη μία το κεφαλάκι του και από την άλλη η ουρά του.
Δεν ζητούν πια υποσχέσεις και δεσμεύσεις από κυβερνητικά χείλη.
Νιώθουν ότι τα προβλήματά τους δεν αποτελούν καμία προτεραιότητα για το υπουργείο Υγείας.
«Μακάρι να κάνουμε λάθος. Εκείνο που κρατάει όχι μόνο αυτή την πτέρυγα αλλά όλο το νοσοκομείο είναι το φιλότιμο των εργαζόμενων» διευκρινίζει η Βούλα.
«Να το πω πιο απλά; Ξεχασμένους μας έχουν – για να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα» πετάγεται ο Γιώργος, που είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στις έντεκα συναδέλφους του.
Από τον διάδρομο-παρατηρητήριο παρακολουθούσα και τους γιατρούς.
Καθιερωμένο να περνούν δύο φορές από τον -φρεσκοχειρουργημένο τουλάχιστον- ασθενή που έχουν αναλάβει.
Οι επισκέψεις τους γίνονται με την ομάδα τους, δηλαδή με τους ειδικευόμενους γιατρούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας θα κάνουν τις αλλαγές στα χειρουργημένα σημεία, θα πάρουν αίμα, θα μεριμνήσουν για τα στάδια της ανάρρωσης, θα απαντήσουν στα αγωνιώδη ερωτήματα των ασθενών.
Και ποιος θα απαντήσει στο δικό τους ερώτημα για τη φήμη που κυκλοφορεί ότι οι ειδικευόμενοι στα νοσοκομεία δεν θα πληρώνονται πλέον;
Ποιος μπορεί να «βεβαιώσει» για το μέλλον τους αυτά τα παιδιά, τι έγιναν τα προεκλογικά συνθήματα πως οι νέοι θα μείνουν στην Ελλάδα και όσοι έχουν φύγει θα γυρίσουν;
Κάνουν τα πάντα
Αλλά και πώς πληρώνονται οι γιατροί; Είναι εύκολο να μιλάμε για «φακελάκια», τα οποία ξεχνάμε να καταγγείλουμε στην ώρα τους, και να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι.
Αλλά στεκόμαστε αδιάφοροι για τις συνθήκες και τις αμοιβές των νοσοκομειακών γιατρών.
Ναι, υπάρχουν οι κακές εξαιρέσεις, αλλά είναι κι εκείνοι οι γιατροί που φτιάχνουν τον κανόνα.
«Ξέρω και κυρίως θυμάμαι τον όρκο που έδωσα τελειώνοντας την Ιατρική», λέει ο χειρουργός Γ. Σταυράκης, που όχι μόνο περνάει από τους ασθενείς του με την ομάδα του και τον διευθυντή της πτέρυγας, αλλά ανάλογα με τον φόρτο εργασίας σέρνει μόνος του το καρότσι νοσηλείας για να κόψει ράμματα, αρπάζει τις εξετάσεις και ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους για να ενημερωθεί άμεσα από το κάθε εμπλεκόμενο ιατρικό τμήμα (αιματολογικό, ακτινολογικό, καρδιολογικό) για τον ασθενή του.
«Δεν έχω δει πιο αλτρουιστή άνθρωπο», ομολογεί η Θάλεια. «Ηταν σχολή για μένα η συνεργασία μαζί του», λέει η Αντα Μαθιουδάκη, που αποχαιρετά τους συναδέλφους της αφού η σύμβασή της με το νοσοκομείο τελείωσε και τώρα ως γενική χειρουργός θα αναμετρηθεί με την αγορά.
Πιο πολλά τα πάνω κάτω του Σταυράκη στον διάδρομο παρά τα δικά μου, που άλλωστε μου τα είχαν επιβάλει οι γιατροί, και μόνο η δική του φωνή ακουγόταν.
Στα χνάρια του, όχι ως προς τη φωνή, οι νεότεροι χειρουργοί Σ. Λανίτης και Γ. Τιερής.
Δίνονται μάχες στο Κοργιαλένειο Μπενάκιο «Ερυθρός Σταυρός».
Η πρώτη ξεκινάει στα εξωτερικά ιατρεία (εφημερίες κάθε μέρα ώς τις δύο το μεσημέρι και κάθε τέσσερις, 24ωρη), όπου γίνεται χαμός.
Για όλους θα βρεθεί λύση, όσο κι αν ο χρόνος δεν περνά όταν πονάς, αλλά καμιά φορά υπάρχουν πιο επείγοντα από τα επείγοντα που ο κόσμος να χαλάσει θα προηγηθούν.
Γιατροί, αναισθησιολόγοι, εργαλειοδότες όλοι σε ετοιμότητα. Αυτοί και ο άρρωστος. Κι ακολουθούν οι μάχες στις πτέρυγες και στα εργαστήρια...
Τι να πρωτογράψεις γι’ αυτούς τους Ανθρώπους.
Εχω όμως χρέος να αναφέρω έναν προς έναν τους νοσηλευτές της Α’ Χειρουργικής, αφού αυτοί είναι πραγματικά οι επώνυμοι Ελληνες: Ρίτσα Καμπίσιου, Ντίνα Λάμπρου, Ντίνα Γιουβανάκη, Ιωάννα Τσιούνη, Μαρία Γκόλφη, Μαρία Εικοσιδέκα, Βούλα Θεοδώρου, Θοδώρα Μητροπούλου Μαρίνα Δρακοπούλου, Γιώργος Συριόπουλος και η προϊσταμένη τους Μαρία Σταβινού.
Και τηλεοράσεις και αναπαυτικές καρέκλες έχω!
Στους διαδρόμους των νοσοκομείων αναπτύσσονται και επιχειρήσεις. Εχουν στηθεί ομάδες που προμηθεύουν τους θαλάμους με τηλεοράσεις και καρέκλες αναπαυτικές για τους συνοδούς των ασθενών και αποκλειστικές νοσοκόμες.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους μαίνεται, με το να αφαιρεί ο ένας τη διαφημιστική κάρτα του άλλου και τοποθετώντας τη δική του.
Μπαινοβγαίνουν ό,τι ώρα θέλουν, μπαίνουν στα δωμάτια, αφήνουν το «επισκεπτήριό» τους. Η χαρά του εκτυπωτή...
Τα μπιλιετάκια που αφήνουν ευανάγνωστα: μεγάλα γράμματα και κεφαλαία για «έμπειρες αποκλειστικές και Ελληνίδες [εδώ υπάρχει και διαφορετικό χρώμα, κατά προτίμηση μπλε - ελληνικό], το 12ωρο 50 ευρώ, μπάνιο και ξύρισμα 20 ευρώ» ή, για να δουλέψει και η σύγκριση, «στις τιμές συμπεριλαμβάνεται μπάνιο και ξύρισμα δωρεάν».
Υπάρχουν βέβαια και οι αποκλειστικές που προτείνει το ίδιο το νοσοκομείο.
Είναι επαγγελματίες που δουλεύουν με μπλοκάκι και δίνουν αποδείξεις, στις οποίες όμως δεν γράφονται οι υπερωρίες παρά μόνο οι αμοιβή τους που αντιστοιχεί στο 7ωρο.
Είναι σαφώς πιο ακριβή η τιμή, χρεώνονται άλλωστε και οι αργίες, αλλά υπάρχει η ελπίδα να πάρεις κάποιο έναντι από τον ασφαλιστικό φορέα.
Κυκλοφορούν επίσης κάρτες για ασθενοφόρα με «πιστοποιημένους διασώστες, πτυχιούχους νοσηλευτές για ασφαλή διακομιδή», και διαφημιστικά φυλλάδια από μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων.
Και ανάμεσα σε όλο αυτό το χαρτομάνι, οι κυρίες που πουλούν πιτζάμες, οι κομμώτριες αλλά κι ένας ευγενής κύριος που προμηθεύει με αναπαυτικά-ορθοπεδικά στρώματα.
Γενικώς κόσμος πάει κι έρχεται. Ποιος να τους ελέγξει;
Θα έπρεπε ο κάθε όροφος, το κάθε τμήμα να έχει τους φύλακές τους. Σε μια άλλη Ελλάδα...
Σταυρούλα Ματζώρου
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
18-4-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου