1935: Τελειώνει τις γυμνασιακές του σπουδές από το Πρακτικό Γυμνάσιο Χανίων.
1940: Ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα τμήματα Νομικής, Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Ο πόλεμος τον βρίσκει στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σύρο και στη συνέχεια βρίσκεται ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Μακεδονικό μέτωπο.
Την περίοδο της γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην αντίσταση κατά των κατακτητών ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης. Για τη δράση του αυτή φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο από τους Γερμανούς. Για την αντιστασιακή του δράση τιμήθηκε το 1986 από το Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Πρωταγωνίστησε στην πραγματοποίηση των Συμφωνιών του Θερίσσου και της Τρομάρισσας μεταξύ εθνικιστικών και αριστερών αντιστασιακών οργανώσεων, με αποτέλεσμα την αποφυγή της εμφύλιας διαμάχης στην Κρήτη.
1946: Εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής, σε ηλικία 28 ετών, με το κόμμα των Φιλελευθέρων.
1951: Αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού Οικονομικών επί κυβερνήσεως Σοφοκλή Βενιζέλου και στον επόμενο ανασχηματισμό, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημόσιων Εργων.
1953: Παντρεύεται τη Μαρίκα Γιαννούκου, με την οποία αποκτά τέσσερα παιδιά, τη Θεοδώρα (Ντόρα), την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και τον νυν πρόεδρο της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη
1958: Θέτει υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων, εναντιωνόμενος στον θείο του Σοφοκλή Βενιζέλο, και λαμβάνει τις ψήφους του 1/3 των βουλευτών του κόμματος. Ο Σ. Βενιζέλος τον διαγράφει.
1961: Εκλέγεται βουλευτής με την Ενωση Κέντρου την οποία έχουν συνιδρύσει οι Γ. Παπανδρέου και Σ. Βενιζέλος.
1962: Συμμετέχει στον «ανένδοτο αγώνα» του Γέρου της Δημοκρατίας και κάνει δήλωση υπέρ της νομιμοποίησης του ΚΚΕ.
1963-1964: Διατελεί υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
1965: Μετέχει σε αυτό που ιστορικοί αποκαλούν Ιουλιανά ή Αποστασία και αφορά τις αιτίες παραίτησης της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου (15/7) λόγω της διαμάχης του με το Παλάτι. Πρωταγωνιστεί και συντάσσεται με στελέχη της Ενωσης Κέντρου, τα οποία δίνουν στη συνέχεια ψήφο εμπιστοσύνης στις βασιλικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν.
Μετέχει και ο ίδιος, ως υπουργός Συντονισμού, στις κυβερνήσεις των Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα και Στέφανου Στεφανόπουλου. Την 1η Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς προαναγγέλλει από τα Χανιά την ίδρυση νέου κεντρώου κόμματος, του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (ΦΙΔΗΚ). Χαρακτηρίζεται από τον αντιπολιτευόμενο Τύπο της εποχής «αποστάτης και προδότης».
Από εκείνη την εποχή χρονολογούνταν και η διαμάχη του με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του το 2001 για τα γεγονότα:
«Εχω μετανιώσει, γιατί θα μπορούσα εκείνη την ώρα να δείξω λιγότερη ευαισθησία απέναντι των εξελίξεων και αντί να πάω να ορκιστώ, να πάω στο Καστρί και να κοιτάξω να συμφιλιώσω και πάλι τον βασιλέα με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ισως μπροστά στο φάσμα του επαπειλουμένου εμφυλίου πολέμου να ήσαν σοβαρότεροι και οι δύο.
Διότι και η μια μεριά και η άλλη είχε άδικο. Κατά τη δική μου αντίληψη και το είχα πει τότε εις τον Γέρο, ότι επιτέλους ο Κωνσταντίνος, ο τότε βασιλεύς ήτο νέος, άπειρος, υφίστατο και κακές επιρροές, σίγουρα υφίστατο κακές επιρροές γύρω του, δεν αναφέρομαι κατ’ ανάγκη στη βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία κι αυτή είχε ορισμένες φορές ακραίες θέσεις, είχε πολλά προσόντα, αλλά είχε και αδυναμίες που οφείλονται ίσως στην καταγωγή της και στην ψυχολογία την οικογενειακή, αλλά αναφέρομαι και σε πολλούς άλλους, είχε αδυναμίες, είχε ο βασιλεύς άδικο. Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας ώριμος πολιτικός, ο οποίος θα έπρεπε εκείνη την ώρα να δείξει περισσότερη λογική και να παραδεχθεί ότι χρειαζόταν μια μικρή υποχώρηση. Σας είπα, ότι αναγκάστηκε στη συνέχεια να κάνει πολύ μεγαλύτερη...»
1967: Συλλαμβάνεται από τη χούντα των συνταγματαρχών και φυλακίζεται. Αποφυλακίζεται λίγο καιρό αργότερα με τη γενική αμνηστία και τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Διαφεύγει με την οικογένειά του στο Παρίσι, όπου και αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Επιστρέφει το 1973, συλλαμβάνεται και πάλι και αποφυλακίζεται με την πτώση της δικτατορίας.
1974: Κατέρχεται ως ανεξάρτητος υποψήφιος στα Χανιά και αποτυγχάνει.
1977: Ιδρύει το Κόμμα των Νεοφιλελεύθερων, αλλά αποτυγχάνει και πάλι στις εκλογές λαμβάνοντας ποσοστό 1,08%.
1978: Προσχωρεί στη Ν.Δ. και αναλαμβάνει το υπουργείο Συντονισμού στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
1980-1984: Αναλαμβάνει το ΥΠΕΞ επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη. Μετά τις εκλογές του 1981 και έως το 1984 διατελεί κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ.
1984: Την 1η Σεπτεμβρίου εκλέγεται αρχηγός της Ν.Δ. με αντίπαλο τον Κωστή Στεφανόπουλο.
1985: Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Αυριανή» φωτογραφία που τον δείχνει να ποζάρει χαμογελαστός ανάμεσα σε δύο ναζί. Αργότερα, πράκτορες της Στάζι είπαν ότι ήταν κατασκευασμένη στη Βουλγαρία.
1989: Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, η Ν.Δ. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα, αλλά το ποσοστό 44,2% δεν είναι αρκετό για τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Σε συνεννόηση με την Αριστερά (Συνασπισμός και ΚΚΕ) συγκροτείται κυβέρνηση συνεργασίας και την πρωθυπουργία αναλαμβάνει, μετά από πρόταση του Μητσοτάκη, ο Τζαννής Τζαννετάκης.
Στόχος, να μην παραγραφούν τα σκάνδαλα Κοσκωτά και γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού. Επετεύχθη και αποτέλεσμα ήταν η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
1990: Αναλαμβάνει την πρωθυπουργία έπειτα από τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και διασφαλίζει τη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών με την ψήφο του εκλεγέντος με τη ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου (ο οποίος δεν εξελέγη), Θ. Κατσίκη.
1993: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πέφτει μετά την απόσυρση της ψήφου εμπιστοσύνης από βουλευτές, με τελευταίο τον Γ. Σιμπιλίδη, που ακολούθησαν τον Αντώνη Σαμαρά στη νεοσυσταθείσα τότε παράταξή του, την Πολιτική Ανοιξη. Αιτία, κατά τον Αντ. Σαμαρά, το όνομα της ΠΓΔΜ, καθώς ο Μητσοτάκης ήταν υπέρ της εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης που θα περιελάμβανε και τον όρο Μακεδονία.
Κατά τον Κ. Μητσοτάκη, η πραγματική αιτία ήταν ότι η κυβέρνησή του αρνήθηκε να δώσει τις ψηφιακές παροχές στην κοινοπραξία Siemens - Intracom. Μετά τις πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου του 1993 και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος. Στις 3 Νοεμβρίου του 1993 τού απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
1994-2003: Με προτάσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας (ΠΑΣΟΚ) παραπέμπεται στο Ειδικό Δικαστήριο για δύο υποθέσεις: μαζί με τους Ι. Παλαιοκρασσά και Ανδρέα Ανδιανόπουλο για την πώληση της ΑΓΕΤ και με την Ντόρα Μπακογιάννη για τις τηλεφωνικές υποκλοπές.
Οι υποθέσεις δεν εκδικάστηκαν ποτέ, καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου πρότεινε, και έγινε αποδεκτό από τη Βουλή το 1995 με μυστική ψηφοφορία, τη μη παραπομπή των πολιτικών προσώπων. Κατά τον Μητσοτάκη, η κίνηση αυτή έγινε γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου φοβήθηκε την έκβαση στο Ειδικό Δικαστήριο. Στην εσωκομματική αναμέτρηση για την προεδρία της Ν.Δ. το 1997 υποστήριξε την υποψηφιότητα του Γ. Σουφλιά έναντι του Μ. Εβερτ, ο οποίος όμως απέτυχε να εκλεγεί.
2004: Αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή του τόπου, δίχως και να σταματήσει οριστικά τις παρεμβάσεις του στα δημόσια πράγματα.
29/5/2017: Αφήνει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, περιστοιχισμένος από τους «ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν», όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της οικογένειάς του. Στις 18 Οκτωβρίου φέτος θα έκλεινε τα 99 του χρόνια.
Αλίκη Μάτση
http://www.efsyn.gr
ΠΡΕΖΑ TV
30-5-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου