ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 543 Τ.Ε. ΣΤΗΝ ΚΩ...ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ...

Από το 543 Τ.Ε., στην Κω, απευθύνουμε κραυγή απόγνωσης σε όλη την κοινωνία, πριν καταρρεύσουμε οριστικά από τη σωματική και ψυχολογική κούραση. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αρκετοί από μας, στο άκουσμα της μετάθεσης όταν ήμαστε στα κέντρα, χαμογελάσαμε – με την προσδοκία ότι θα ήταν καλά…

Είχαμε αποφύγει τον κακόφημο Έβρο, τα «μαύρα» νησιά του Β.Α. Αιγαίου. Νησί, καλοκαιρινή περίοδος – όλες οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μας. Πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι;
Όμως, από τις πρώτες μέρες στη μονάδα, αυτό που ζήσαμε ήταν μαύρη απογοήτευση. Όσοι έκαναν όνειρα για τουρισμό στις παραλίες του νησιού, γρήγορα διαψεύστηκαν οικτρά. Έξοδος δινόταν μια φορά τη βδομάδα, κι αν. Αρκετοί, βέβαια, έβαλαν μπροστά ό,τι βύσμα είχαν διαθέσιμο για να γλιτώσουν, με αποτέλεσμα το τάγμα αυτή τη στιγμή να έχει 50 αποσπασμένους στην ταξιαρχία (η οποία έχει πολύ λιγότερες ανάγκες).
Πως γίνεται, ένα τάγμα, που έχει τόσο μεγάλες ανάγκες σε υπηρεσίες (έτσι μας λένε για τις υπηρεσίες: είναι τόσες πολλές γιατί είναι αναγκαίο), να έχει σχεδόν τη μισή του δύναμη σε αποσπάσεις, που – κατά γενική ομολογία, οι περισσότερες – δε χρειάζονται; Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό.

Γι’ αυτό και είμαστε βαθιά εξοργισμένοι με μια αντίληψη ατομικής στάσης, που από τη μια βάζει τους υπόλοιπους φαντάρους σε μια πολύ δυσμενή θέση «τρεξίματος» από αγγαρεία σε αγγαρεία και από υπηρεσία σε υπηρεσία, από την άλλη υποχρεώνει τους (υποτίθεται) «τυχερούς» σε ένα ταπεινωτικό και φαύλο κύκλο γλυψίματος και υποταγής, για κάποιες εξόδους παραπάνω. Δεν αξίζει σε κανένα νέο η ξεφτίλα αυτή, που μας διχάζει, όταν, την ίδια στιγμή, είμαστε όλοι (συνολικά) οι ριγμένοι της υπόθεσης.
Είμαστε εξοργισμένοι, πολύ περισσότερο, με την ιεραρχία, η οποία ενθαρρύνει, αναπαράγει και τελικά είναι υπεύθυνη για όλη αυτή την άθλια κατάσταση. Οι ευθύνες βαρύνουν σημαντικά και τη διοικηση του τάγματος (το διοικητή συνταγματάρχη Μαυρίδη και τον υποδιοικητή ταγματάρχη Φαρμάκη), που υποτίθεταί ότι «κάνει ό,τι μπορεί». Για την ανάγκη υποταγής στις εντολές των «από πάνω» όμως, και την καριέρα τους, ας αφήσουν και τους φαντάρους «από κάτω» να λιώσουν (έτσι κι αλλιώς αναλώσιμοι θεωρούμαστε).

Μπορεί να δηλώνουν πως κάνουν «ό,τι μπορούν», όμως η βασική αρχή κι αιτία του προβλήματος (που λέει: 50 φαντάροι σε απόσπαση - 50 σε φυλάκια - 20 με 30 στο τάγμα να τρέχουν σαν τρελοί για όλες τις υπόλοιπες δουλειές, ασκήσεις, αγγαρείες) είναι απαραβίαστη. Και το κόστος το επωμιζόμαστε εμείς.
Δεν υπάρχει τρόπος να βγουν οι υπηρεσίες στο τάγμα, όταν αυτές είναι διπλάσιες από τους εναπομείναντες. Για να είμαστε ακριβείς, υπάρχει τρόπος. Είναι αυτός που προϋποθέτει τη φυσική, ψυχολογική και ηθική μας εξόντωση. Έξοδοι δεν υπάρχουν πια, άδειες και υπηρεσιακά σημειώματα (για 2-3 ώρες, μια στο τόσο, μπας και δούμε λίγο τον έξω κόσμο και προλάβουμε να αγοράσουμε τα αναγκαία για την επιβίωσή μας στο τάγμα), ειδικές άδειες (που τις χρειαζόμαστε για μια σειρά από επείγουσες υποχρεώσεις – πολίτες με στολή είμαστε) δε δίνονται για κανένα λόγο.

Ακόμη κι όταν επιστρέφεις από φυλάκιο, δε δικαιούσαι καν έξοδο, απλά πας στην επόμενη υπηρεσία μες στο τάγμα! Το βασικό όμως πρόβλημα (που απογειώνει τις συνθήκες κόλασης, που ζούμε) είναι οι διπλές και τριπλές υπηρεσίες. Σε ένα 24ωρο, μπορεί ένας φαντάρος να είναι σκοπός, δεκανέας αλλαγής κάπου ενδιάμεσα και σκοπός ξανά.
Η κατάσταση πλέον δεν είναι βιώσιμη κι αυτός είναι ο λόγος που καταφεύγουμε στη δημοσιότητα. Δεν κλαψουρίζουμε απλώς για το χαμένο μας χρόνο (αν και – αναρωτηθείτε – είναι λιγότερο σημαντικό). Αγωνιζόμαστε, ουσιαστικά, για την ίδια μας την επιβίωση.
Για ό,τι συμβεί, ο καθένας – από δω και πέρα – οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Είναι χαρακτηριστικό για τις βάρβαρες συνθήκες της μονάδας, ότι έχουν φέρει σε τραγική θέση ακόμα και τους ΕΠΟΠ. Οι ΕΠΟΠ, αναγκάζονται να κάνουν ακόμα και 8-9 υπηρεσίες το μήνα. Βέβαια, ο διοικητής και ο υποδιοικητής ψάχνουν να βρουν άλλοθι. Και για τα πάντα φταίνε οι ΕΠΟΠ (που είναι «άχρηστοι» κλπ), σε μια επιχείρηση δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος ανάμεσα σε αυτούς που βιώνουν όλη την αγριότητα των δογμάτων του ελληνικού στρατού σε ένα μόνο στρατόπεδο, τους φαντάρους και τους ΕΠΟΠ. Αυή η λογική δε θα περάσει.

Είναι φανερό ότι χρειάζονται πολύ βαθύτερες αλλαγές για να διορθωθούν τα πράγματα. Ας μας πουν, από την ιεραρχία και το υπουργείο, αυτές είναι οι «αξιοπρεπείς συνθήκες με σεβασμό προς τον άνθρωπο», που μας υποσχόταν ο κ. Βενιζέλος, μέσα στα στρατόπεδα;

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗ
ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟ ΑΞΙΟΜΑΧΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΜΑΣ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΤΡΕΞΙΜΟ

Φαντάροι από το 543 ΤΕ, στην Κω

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛ. 6932 955 437
http://diktiospartakos.blogspot.com

ΠΡΕΖΑ TV
17-6-2010