Αυτά τα λόγια γράφτηκαν από το μικρό ιδρυτή του Συλλόγου μας, Ανδρέα Γιαννόπουλο, σε μία σελίδα του ημερολογίου του στις 9 Νοεμβρίου 1995, λίγο πριν φύγει από κοντά μας. Λίγα λόγια διαφορετικά από αυτά που συνήθως διαβάζουμε σε σελίδες παιδικών ημερολογίων, περιεκτικά, ουσιαστικά, βαθιά ανθρώπινα, έκφραση της ευαισθησίας και του μεγαλείου της ψυχής του.Ο δεκάχρονος Ανδρέας ήταν ένα ξανθό αγοράκι με μάτια γαλανά, συνεσταλμένο, με πολύ χιούμορ και πολλές ευαισθησίες για τον κόσμο γύρω του. Ένα παιδί που ποτέ δεν έχασε το θάρρος και την αισιοδοξία του, υποστήριζε με πάθος τις αρχές του και έπαιρνε πάντα το μέρος των αδυνάτων. Αγαπούσε τους φίλους του, το μπάσκετ και το χορό. Σήμερα πια, αν και δε βρίσκεται κοντά μας, η παρουσία του και πολλές φορές η βοήθειά του τις δύσκολες στιγμές, είναι αισθητή. Τα μάτια του, το λαμπερό του πρόσωπο αλλά και το χαμόγελο, που μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν χαραγμένο στο πονεμένο του προσωπάκι, έχουν μείνει αναλλοίωτη εικόνα στα μάτια όλων μας. Ο ίδιος έγραφε στο ημερολόγιό του «... ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά : αλβανάκια, άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο ....». Το κουράγιο και η υπομονή που έδειξε στις δύσκολες στιγμές που πέρασε, το μεγαλείο της ψυχής του και το φωτεινό του χαμόγελο μας ευαισθητοποίησαν και μας ένωσαν σε μια κοινή προσπάθεια με σκοπό να κάνουμε πραγματικότητα το όραμα του, να αγγίξουμε το όνειρό του.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
8-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου