Τα τηλεοπτικά σκουπίδια βγαίνουν από το γυαλί για να καταλήξουν σε απρόβλεπτο χώρο, στο «Gazarte», όπου, κάθε Τετάρτη βράδυ, η ομάδα «Tandem» («πολυποδήλατο») κάνει ορθοπεταλιές, υποδεικνύοντας τα χάλια μας. Εφτά νέοι ηθοποιοί, τρεις από τη σχολή του Εθνικού και τέσσερις από την αντίστοιχη του Τέχνης, μαζί μ' έναν μουσικό, στήνουν το δικό τους «Freak Show», καλώντας το κοινό ν' αποφασίσει για την εκλογή της «Μις Πόνος».
Εχοντας ήδη δώσει τις εξετάσεις της με τα «Ερωτικά Δεκεμβριανά» πρόπερσι στον Πολυχώρο της Αγκυρας, η ομάδα επιλέγει πάλι ένα μπαρ, γιατί θέλει «οι θεατές να πίνουν, να καπνίζουν και να νιώθουν σαν στο σπίτι τους».
Κι ακόμα γιατί η ίδια η φύση του θεάματος που παρουσιάζουν δεν μπορεί να στηθεί σε κάποια συμβατική σκηνή.
Πράγματι, εδώ το κοινό καλείται να ψηφίζει διά βοής, χειροκροτώντας και ενθαρρύνοντας τις διαγωνιζόμενες μις. Καλείται επίσης να απαντήσει σε ερωτήσεις για να κερδίσει ή να χάσει δώρα. Ηδη από την είσοδό τους οι θεατές παρακολουθούν δυο από τις ηθοποιούς να κάνουν φωνητικές ασκήσεις στο μπαρ. Είναι η Μαργαρίτα Γερογιάννη και η Ελένη Ζαχοπούλου, που θα σπάνε τη ροή του τηλεοπτικού προγράμματος-έργου τραγουδώντας «πειραγμένες» συνθέσεις από τον πιανίστα Γιώργο Ζιάβρα.
Η Γερογιάννη, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία, τοποθετεί την παράσταση στην Αμερική της δεκαετίας του '60. Η ίδια έχοντας δομήσει υπόθεση και χαρακτήρες κάλεσε τους υπόλοιπους της ομάδας να αναπτύξουν τους δεύτερους ρόλους. Ενα έργο λοιπόν που γράφηκε συνολικά για τρεις διαγωνιζόμενες μις (Ειρήνη Γεωργαλάκη, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Ελένη Φίτσιου), τον παρουσιαστή του σόου (Γιάννης Διακάκης) και τον δαιμόνιο κομπέρ-βοηθό του (Δημήτρης Αντωνίου).
Με την έναρξη της παράστασης και σε όλο το πρώτο μέρος της το γέλιο είναι αυτό που κυριαρχεί, αφού οι τρεις διαγωνιζόμενες επί σκηνής καλούνται να αποδείξουν τα προσόντα τους στο τραγούδι ή να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Με τη βοήθεια του παρουσιαστή θ' αρχίσουν ήδη να τρώγονται, κάτι στο οποίο το τηλεοπτικό κοινό είναι ούτως ή άλλως εξοικειωμένο. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα παύουν να είναι χαρωπά, αφού ο παρουσιαστής βγάζει στην επιφάνεια την πραγματική ιστορία κάθε κοπέλας. Ο αληθινός «πόνος» μπαίνει στο «πλατό» και η ερώτηση που τίθεται είναι ποιος πόνος είναι μεγαλύτερος.
Στο φινάλε η κατάσταση θα φτάσει στα άκρα, ενώ η ευθύνη για όσα διαδραματίστηκαν ξαφνικά δεν θα αφορά τόσο τους ήρωες του έργου-τηλεοπτικού σόου όσο τους θεατές που χειρίζονται το τηλεκοντρόλ τους σαν πιστόλι. Πολύ απλά δεν φταίνε τα «σκουπίδια», ούτε καν εκείνοι που τα βγάζουν στο γυαλί, αλλά όσοι τους δίνουν το άλλοθι της θεαματικότητας.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
5-12-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου