Πριν από 30 χρόνια χρειαζόταν να επιδοτηθεί μία εταιρεία με 8.463 ευρώ για να δημιουργήσει μία νέα θέση απασχόλησης, ενώ τα χρόνια που ακολούθησαν με τον τελευταίο εν ισχύ επενδυτικό νόμο το ποσό έφτασε στα 154.039 ευρώ.
Αιτιολογία ήταν η ανάγκη «αποσύνδεσης» της απασχόλησης από το ύψος της επένδυσης στον βωμό των νέων τεχνολογιών, οι οποίες όμως ποτέ δεν ήρθαν στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα.
Ο απολογισμός των επενδυτικών νόμων που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είναι απογοητευτικός: πολλά λεφτά, λίγες επενδύσεις και ελάχιστες θέσεις εργασίας οι οποίες δεν κατάφεραν να «αναπτύξουν» την ελληνική περιφέρεια, γιατί τα χρήματα δόθηκαν σε λίγους -κυρίως πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων.
Το αξιοπερίεργο είναι μάλιστα ότι όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο πιο αναποτελεσματικοί γίνονταν οι νόμοι και ακόμα περισσότερες οι μεγάλες επιδοτήσεις που ζητούσαν από το ελληνικό Δημόσιο το οποίο πλέον, λόγω μνημονίου, δεν μπορεί άλλο να παρέχει.
Ο λόγος για 21.357 επενδύσεις, συνολικής αξίας 11,6 δισ. ευρώ, που επιχορηγήθηκαν από το κράτος με 4,39 δισ. ευρώ και δημιούργησαν 160.206 θέσεις εργασίας. Δηλαδή, απαιτήθηκε κατά μέσον όρο επιδότηση 27.435 ευρώ για κάθε θέση εργασίας. Τα στοιχεία παρουσίασε ο καθηγητής Γιώργος Πετράκος, γενικός γραμματέας Επενδύσεων και Ανάπτυξης σε ειδική εκδήλωση για τον επενδυτικό νόμο στη Λάρισα. Δείχνουν ότι από το 1982 μέχρι σήμερα:
* Συνολικά έγιναν 21.357 επενδύσεις, πολύ λιγότερες από αυτές που είχαν υπαχθεί στις διατάξεις των νόμων. Οι μισές περίπου εντάχθηκαν στον νόμο του 1982, ενώ όσο περνούσε ο καιρός ο αριθμός όσων ολοκληρώθηκαν μειώθηκε. Από το 2004 και μετά έχουν ολοκληρωθεί 2.085 επενδύσεις.
* Η αξία τους είναι αντιστρόφως ανάλογη. Ενώ τη δεκαετία του 1980 δόθηκαν 2,28 δισ. ευρώ, με επιδότηση που έφτασε στις 785 χιλιάδες ευρώ, την επόμενη δεκαετία διατέθηκαν σε επενδύσεις αξίας 3,7 δισ. ευρώ κρατικές επιδοτήσεις 1,4 δισ.
Από το 2004 και μετά και ενώ πολλές επενδύσεις είναι ακόμη στη «μέση», ολοκληρώθηκαν έργα αξίας 3 δισ. ευρώ με κρατικό χρήμα ύψους 1,3 δισ. ευρώ.
* Συνολικά δημιούργησαν 160.206 θέσεις εργασίας, δηλαδή μία θέση ανά 27.435 ευρώ επιδότησης και ανά 72.711 ύψους επένδυσης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της παρουσίασης, όσον αφορά την εμπειρία από την εφαρμογή των αναπτυξιακών νόμων της περιόδου 1982 - 2010, πριμοδότησαν κυρίως Αττική και Χαλκιδική. Στον τελευταίο εν ισχύι νόμο είναι οι δύο από τις λίγες περιφέρειες όπου η αξία των χρημάτων που διατέθηκαν ξεπερνούν το 7% του ΑΕΠ της περιφέρειας.
Στις πιο πολλές περιοχές της ελληνικής «ενδοχώρας, όπως και στα νησιά του βορείου Αιγαίου και στο Ιόνιο, το ποσό είναι χαμηλότερο από το 1% του ΑΕΠ της περιοχής. Κατά περιόδους αρκετά χρήματα κατέληγαν στη Θράκη (στο παρελθόν είχε ποσοστό επιδότησης ακόμη και 67%), αλλά και στον νομό Ρεθύμνου και το νότιο Αιγαίο.
Τα στοιχεία δείχνουν, σύμφωνα με τη μελέτη, ότι δεν υπήρχε σαφής τρόπος κατανομής των επενδυτικών πόρων και το κριτήριο της «περιφερειακής σύγκλισης» δεν ελήφθη υπόψη. Καταγράφεται «αδυναμία αντιμετώπισης περιφερειακών ανισοτήτων και περιορισμένη επίδραση στο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας».
Ως αιτίες της χαμηλής αποτελεσματικότητας καταγράφονται η ανεπάρκεια των πόρων, η γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση και την υλοποίηση και η έλλειψη στόχευσης.
Επίσης, τα στοιχεία δείχνουν ότι υπήρχε χαμηλή προτεραιότητα δράσεων ενίσχυσης επιχειρηματικότητας στο σύνολο των αναπτυξιακών πολιτικών. Ακόμη και σήμερα οι δράσεις στήριξης των επιχειρήσεων καλύπτουν μόνο το 9,6% των κονδυλίων του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων, όταν το 23,1% πηγαίνει σε δρόμους και άλλες υποδομές.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΔΔΑ
ΠΡΕΖΑ TV
27-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου