απο το http://www.georgekant.com
Έχω καιρό να γράψω στο blog, έχω καιρό να φανώ στα social δίκτυα ιδιαίτερα, έχω καιρό να γράψω νέα μουσική, έχω καιρό που με πλησίαζαν άνθρωποι εξαιρετικοί και έξω αλλά και στο facebook και αλλού, αλλά εγώ απομακρυνόμουν και έμοιαζα μάλλον ο πιο snob τύπος εκεί έξω. Αυτή η εισαγωγή θα απαντήσει πιστεύω κάποια πράγματα που δεν λέγονται μερικές φορές και με τα επόμενα άρθρα που θα προσπαθώ να γράφω για να αναλύσω τις εμπειρίες από τότε μέχρι τώρα πιστεύω να βοηθήσω ανθρώπους που μπορεί να είναι σε παρόμοια φάση αλλά δεν έχουν γνώση του τι εστί καρκίνος. Όπως δεν είχα και εγώ.
Από τον Απρίλιο του 2012 παλεύω με το γνωστό ζώδιο. Τον καρκίνο. Μάλιστα μου συστήθηκε ως Λέμφωμα με επώνυμο non Hodgkin. Εξωτερικά δεν ήταν του γούστου μου, άκουγε λαϊκά ενώ εγώ είμαι γενικά ροκ στοιχείο, αλλά ήταν ένα αναγκαστικό προξενιό που δεν είχα κανένα δικαίωμα επιλογής. Άσε που τελικά φορούσε προσωπείο τόσους μήνες καθώς εξελίχτηκε σε κάτι άλλο παράλληλα που ακόμα και τώρα , αρχή νέας χρονιάς δεν ξέρουμε σίγουρα τι είναι.
Γιατί c-answer; Γιατί στον καρκίνο αυτό που αναζητάς εξαρχής είναι απάντηση. Απάντηση σε όλα όσα σου θέτει, είτε είναι απανωτά, είτε τυχαία, είτε από παράπλευρα θέματα που δημιουργεί, είτε γιατί ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο σταυρόλεξο το οποίο σου κρύβει ακόμα και τις ερωτήσεις.
Τα άρθρα αυτά αποφάσισα να τα ενσωματώσω στο site μου, σε δικό του τομέα (C-answer), όποιος θέλει να τα διαβάζει. Δεν βρήκα λόγο να κάνω ξεχωριστό blog καθώς το θέμα με αφορά, όπως με αφορούν και ΟΣΑ έχω στο site, είτε είναι οι μουσικές μου, είτε τα reviews είτε οτιδήποτε ασχολούμαι. Κάθε τι που ασχολείσαι και σε διεκδικεί είναι ένα ποσοστό της ύπαρξής σου. Ακόμα και αυτά που επιτίθενται στην ύπαρξή σου και διεκδικούν μοναδική κυρίαρχη θέση απέναντι σε όλα τα άλλα που σε ενδιαφέρουν
Τουλάχιστον η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της ακραίας έμμεσης βίας που βιώνουμε κοινωνικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος, λίγο λίγο, την ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου.
Όλοι αναμένουμε μια άνοιξη επιτέλους, να σταθούμε και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλος από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου, άλλος γιατί είναι άνεργος χωρίς μέλλον, άλλος ψάχνοντας τρόπο να ασφαλιστεί για να μην τελειώσει η ζωή του χωρίς μάχη.
Στην άνοιξη λοιπόν! (υψωμένο ποτήρι με φυσικό χυμό πορτοκάλι και καλά σε στυλ πρόποσης).
C-answer : Πορεία προς την διάγνωση
Όλα άρχισαν τον Απρίλιο. Μετά από μερικές από τις ωραιότερες μέρες που είχα τα τελευταία χρόνια, ήρθε η ώρα για την αντίδραση του σύμπαντος στις όμορφες μέρες ενός ασήμαντου κόκκου.
Άρχισα να έχω αίσθηση βάρους στο κεφάλι. Σαν να προσπαθείς να σηκώσεις ένα βαρύ έπιπλο και από την υπερπροσπάθεια κοκκινίζεις και χάνεις την ανάσα σου. Δεν έδωσα σημασία αλλά η αύξησή του πόνου τις επόμενες μέρες ήταν εκπληκτική. Το πάθαινα ακόμα και σε άσχετες φάσεις, εκεί που έπινα καφέ. Πιο εκπληκτικό βέβαια ήταν το γεγονός ότι έκανα μετακόμιση για έναν φίλο μου μέσα σε όλα αυτά και κάθε κούτα που σήκωνα νόμιζε ότι θα γίνω ένας κόκκινος Hulk ή κάτι τέτοιο, καθώς γινόμουν πιο κόκκινος και από αριστερή ντομάτα σε κήπο αριστερού αγρότη. Πιο κόκκινος και από πισινό πιθήκου που τον έχει ήδη τιμωρήσει στριμμένη κυνηγός με βέργα.
Εφόσον επέζησα την μετακόμιση πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία. Στις 2 φορές τον Απρίλιο λοιπόν που πήγα σε εξωτερικά ιατρεία να αναμένω ώρες μπας και βγάλω άκρη τι είναι αυτό που έχω, οι εξετάσεις ήταν τυπικές και άσχετες και οι δηλώσεις τους ήταν εξαρχής «άγχος». Άσχετες δηλαδή. Σαν τους πολιτικούς που λένε «για όλα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση ενώ ήταν αυτοί και πάλι κυβέρνηση». Το ότι δεν είμαι αγχώδης το ξέρω αλλά αυτοί ξέρουν ότι στατιστικά οι 95 στους 100 έχουν απλά άγχος. Αν ανήκεις στο υπόλοιπο 5% δεν πρέπει να μένεις στο στατιστικό τους. Λειτουργούν ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ. Απλά τα πράγματα. Μου άρεσε που την δεύτερη φορά που πήγα μου είπαν ότι θέλει πολύ ψάξιμο και εξετάσεις αυτό που έχω και δεν γίνεται αυτό στα εξωτερικά. Παρόλο που εγώ πλέον είχα αίσθηση πνιγμού και δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ από την ένταση της πίεσης στο κεφάλι. Μία εξέταση χρειαζόμουν (θα αποδειχτεί στην συνέχεια), αξονική θώρακα. Αυτοί απλά με άφησαν να με ελέγξει κάποιος για τον λαιμό και δεν είδε κάτι ως προς αμυγδαλές…
Φτάνουμε λοιπόν Μάιο, πλέον είχα και έντονα θέματα στο στήθος οπότε αποφάσισα να πάω σε έναν γιατρό ΕΟΠΠΥ να πληρώσω την συμμετοχή μου, να κάνω 2-3 εξετάσεις και να ξεμπερδεύω. Πήγα όντως σε έναν γιατρό στην Νέα Σμύρνη ο οποίος πραγματικά ασχολήθηκε. Μου έκανε καρδιογράφημα στο οποίο έγραψα 110 παλμούς, οπότε μου έγραψε υπέρηχο καρδιάς , τον οποίο και έκανα άμεσα την επόμενη μέρα. Ο υπέρηχος έδειξε ότι είχα υγρό στο περικάρδιο μεσαίας ποσότητας το οποίο ήθελε αντιμετώπιση.
Όλα λοιπόν τα συνδέσαμε με την καρδιά και το υγρό, είχα ήδη συνεννοηθεί να πάω Πάτρα να δω γονείς και παράλληλα να μου δώσει και ένας καρδιολόγος εκεί θεραπευτική αγωγή. Για καλή μου τύχη (θα εξηγήσω μετά γιατί το λέω, δεν είμαι σαδομαζοχιστής) όμως, οι ενοχλήσεις πλέον δεν ήταν αντιμετωπίσιμες. Ήθελα αγωγή επί τόπου (όχι τύπου Κούγια, θεραπευτική αγωγή εννοώ), δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ. Πήγα στον γιατρό πάλι αλλά έλειπε εκτός Αθηνών! Έτσι και χάρη στις προτροπές μιας φίλης μου φύγαμε πάλι για εξωτερικά ιατρεία. Δεν ήθελα να περάσει άλλη μέρα χωρίς χάπια για το πρόβλημα.
Εκεί για πρώτη φορά, επειδή είχα ήδη 2-3 εξετάσεις μαζί μου καρδιάς και αίματος, ασχοληθήκαν. Βέβαια στην αρχή μου λέει η γιατρός εκεί «τι σε έφερε εδώ;». Της λέω «δεν μπορώ πλέον καν να κοιμηθώ γιατί…» και πριν τελειώσω μου λέει «Για αϋπνία δεν είναι τα εξωτερικά ιατρεία». Μία που το είπε και μία που μπροστά από τα μάτια μου περάσανε οι 10 χειρότεροι φόνοι που έχουν αποτυπωθεί σε έργα. Της λέω «κάνε μου καρδιογράφημα τώρα, έχω υγρό, αν τυχών είδες τις εξετάσεις που είναι δίπλα σου». Εκεί χαλάρωσε σαν να την μεταφέρανε δίπλα στην θάλασσα και της δώσανε να διαβάσει ερωτική νουβέλα.
Μου έκανε καρδιογράφημα στο οποίο έγραψα 120 παλμούς. Μια χαρά, σαν να είναι άδεια η εθνική οδός αλλά εσύ αντί να πηγαίνεις με 120 πας με 240. Καπάκι ζήτησε εξετάσεις αίματος ειδικές. Οι εξετάσεις δείξανε κάποια νούμερα δεικτών που δεν πρέπει να είναι στα ύψη. Μου κάνανε υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας. Μου είπαν ότι πρέπει να γίνει εισαγωγή για να δούμε τι παίζει με συνέχεια εξετάσεων τις επόμενες μέρες. Μου ήρθε κάπως αυτό αλλά ήθελα να γίνει να τελειώνουμε να πάω σπίτι μου. Με κάνανε εισαγωγή και κατευθείαν (η ώρα είχε πάει 2 το βράδυ) με στείλανε για ακτινογραφία. Ήμουν ακόμα με την φίλη μου την Ειρήνη στο ράντζο (εννοείτε ότι μόνο ράντζο είχε μείνει) όταν ήρθαν να δούνε την ακτινογραφία. Η στιγμή που ο γιατρός κοιτάει την ακτινογραφία και γουρλώνει τα μάτια σαν κοάλα είναι απερίγραπτη. Και με μια καθυστέρηση το βλέπεις σε όλους. Γουρλώνει και ο δίπλα γιατρός, γουρλώνει η Ειρήνη, ε γούρλωσα και εγώ να είμαστε όλοι σαν να μας ρίξανε 20 σταγόνες κολλύριο.
Υπήρχε κάτι στο μεσοθωράκιο. Με στείλανε άμεσα για αξονική και στις 4.30 το βράδυ μίλησα με την γιατρό. Είχα όγκο στο μεσοθωράκιο, ο όγκος ήταν στο παρά πέντε και έπρεπε να γίνει εγχείρηση άμεσα. Είχε ήδη μιλήσει με το δίπλα νοσοκομείο (ήμουν στο Γεννηματά και με έστειλε δηλαδή στο Σωτηρία) να πάω άμεσα και να με αναλάβει νωρίς το πρωί ένας άψογος και σαν άνθρωπος χειρούργος (Παπαμιχάλης) χωρίς να μπω σε αναμονές και θέματα. Η στιγμή που τρόμαξα ήταν όταν κατάλαβα ότι η γιατρός δεν ήθελε με τίποτα να πάω με αμάξι, δηλαδή θεωρούσε θαύμα το ότι ζω. Ήμουν δηλαδή τυχερός (όπως ανέφερα νωρίτερα) που δεν βρήκα τον γιατρό στην Νέα Σμύρνη γιατί θα είχα πάρει χαπάκια για την καρδιά και θα πήγαινα Πάτρα και ανά πάσα στιγμή απλά ο όγκος θα έφραζε οτιδήποτε και τώρα θα έπαιζα σκάκι με τον Πήτερ Παν στην χώρα του ποτέ ή θα έπιανα κιθάρα και αυτός ντραμς να φτιάξουμε τους Πήτερ Πανκς.
Πήρα το αμάξι γιατί σκέφτηκα «100 μέτρα απόσταση είναι, και να πάθω κάτι θα φτάσει μόνο του, θα τσουλήσει από το αρχικό γκαζάκι». Ήμουν μόνος μου πλέον, το ενδεχόμενο να καλέσω τον αδερφό μου που είναι Αθήνα ή τους γονείς στην Πάτρα δεν μου πέρασε καν λόγο ώρας. Δεν ενοχλώ τον άλλον σε σημείο τέτοιο που λειτουργώ ηλίθια μερικές φορές.
Βγήκε ο βοηθός του χειρούργου λοιπόν και έψαχνε έναν στο παρά πέντε ασθενή με όγκο που φράζει κυκλοφορία αίματος προς καρδιά και πολλά άλλα. Έναν ασθενή με σύνδρομο άνω κοίλης. Είδε μόνο εμένα με ένα κινητό να παίζω fifa 12, με πουκαμισάκι (είχα βάλει και πουκάμισο τρομάρα μου, που φοράω σπανίως), τζιν, χαλαρός, στον κόσμο μου. Έτριβε τα μάτια του. «εσύ είσαι;;;» «μόνος σου είσαι» «νιώθεις οκ;», όλα αυτά με γουρλωμένα επίσης μάτια λίγο μεγαλύτερα από κουκουβάγιας με γιγαντισμό στους βολβούς. Με όλα αυτά είχα πλέον σιγουρευτεί ότι μιλάμε για σοβαρή περίπτωση, ότι το έχουμε πάρει χαμπάρι πολύ αργά χάρη στην «στατιστική» ιατρική που παρέχεται στον πολίτη και όταν μου είπε κιόλας «Αν θες κάλεσε γονείς, υπέγραψε και εδώ, ότι είναι να γίνει στο χειρουργείο θα γίνει» κατανόησα ότι μπορεί να είναι το τελευταίο μου ξημέρωμα λόγο της θέσης του όγκου.
Μπήκα λοιπόν στο δωμάτιο με τους άλλους ασθενείς και περίμενα το πρωινό άυπνος για να εγχειριστώ. Μάλιστα δίπλα ήταν μια πανέμορφη κοπέλα και φυσικά αναρωτήθηκα πόσο «αμυνόμενος» πρέπει να είμαι για να πηγαίνω για εγχείρηση κρίσιμη και να κοιτάω δίπλα μου κάτι που αφορά κανονική ζωή. Σίγουρα θετικό είναι αυτό, το να έχεις αυτοάμυνα που κρατάει τον κανονικό σου εαυτό όταν κάτι σε χτυπάει. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι το χειρουργείο, είχα ένα μπλοκ στις κακές σκέψεις, σε ποσοστό 80%. Και μέχρι σήμερα έτσι είναι. Σε κάθε απανωτό χτύπημα (έχουν υπάρξει πολλά). Απλά μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να δω δίπλα μου τόσο όμορφη κοπέλα. Βασικά δεν ξέρω μην μου είχαν δώσει και φάρμακα προετοιμασίας και με επηρέασαν. Δεν μου αρέσουν οι βαμμένες καθόλου, αυτή ήταν βαμμένη. Ααααα, θέλει ψάξιμο αυτό. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΙΑ;
Το αν θα γινόταν προσπάθεια αφαίρεσης ή απλά βιοψίας δεν είχε διευκρινιστεί ακόμα. Ότι ήταν να γίνει δηλαδή δεν θα το μάθαινα καν, καθώς θα ήμουν αναίσθητος. Όπως λέει και το τραγούδι που είχε γράψει ο Ζουγανέλης, «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
Σίγουρα πάντως για πρώτη φορά ήξερα τι δεν ήθελα. Δεν ήθελα να είμαι μόνος. Σαν άνθρωπος έχω πολλούς αληθινούς φίλους δίπλα μου για πολλά χρόνια. Όλοι υπέρ της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και της αγάπης για τον δίπλα. Ήθελα να πατήσω ένα κουμπί και να είναι όλοι εκεί, και οι γονείς και όλοι, πριν μπω στο χειρουργείο. Έτσι να αγκαλιαστούμε με τα μάτια. Λένε πολλά περισσότερα από τις λέξεις.
http://www.georgekant.com/
ΠΡΕΖΑ TV
3-1-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου