Του ΑΔΑΜ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ a.giannikos@eleftherotypia.net
Στην πολεμική προσπάθειά του να ενώσει τις δύο πλευρές της Ευρώπης, ο δυτικός καπιταλισμός κατάφερε σε ιστορικά σύντομο χρονικό διάστημα να τη χωρίσει σε Βορρά και Νότο. Εκεί που το δίπολο Δύσης-Ανατολής χρειάστηκε αιώνες για να παγιωθεί ως εγκάρσια τομή στην ευρωπαϊκή πολιτισμική συνείδηση, το δίπολο Βορρά-Νότου αναδείχθηκε μέσα σε 10 χρόνια από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος και επιταχύνθηκε μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την ύφεση που ακολούθησε.
Στο κοινό πλαίσιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η σταθεροποιητική πολιτική θα εξασφάλιζε για όλους το πλαίσιο του υγιούς ανταγωνισμού υπέρ της παραγωγής πλούτου άνευ κρατικών παρεμβάσεων.
Εν έτει 2013, η ευρωπαϊκή ευημερία, όπως διατυπώθηκε με όρους πρόσβασης στο χρήμα για επιχειρήσεις και εργαζομένους, έχει όριο τις Αλπεις. Οι ισπανικές και ιταλικές εταιρείες πληρώνουν με επιτόκιο 5,1% και 4,3% αντίστοιχα για νέα δάνεια έως 1 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που σε Γερμανία και Γαλλία πληρώνουν περί το 3% (Ernst&Young Eurozone Forecast, Σεπτέμβριος 2013). Η ανεργία στις χώρες αυτές διαμορφώνεται 26,6%, 12,5%, 5,2% και 11,1% αντίστοιχα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: μπορεί η δυσκολότερη (αλλά όχι εξ ίσου δύσκολη) πρόσβαση στο χρήμα επιχειρήσεων και εργαζομένων στο Νότο να διαμορφώσει μια κοινή γι' αυτούς αταξική ταυτότητα ισχυρότερη από την κοινή ταξική ταυτότητα που διαμορφώνει η δυσκολότερη πρόσβαση στην εργασία των εργατών Βορρά/Νότου;
Τράπεζες και ανεργία
Η νέα κυρίαρχη αφήγηση έπεισε με μαστίγιο και καρότο τους ψηφοφόρους των δυτικών δημοκρατιών ότι το κοινωνικό κράτος έχει ακριβύνει χωρίς δυνατότητα διάσωσης. Αυτό που, τελικά, ακρίβυνε μετά δύο δεκαετίες υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού ήταν το κόστος διάσωσης των τραπεζιτών, των πολιτικών τους υπαλλήλων και της διεθνούς των τζογαδόρων σχολής.
Είναι, άραγε, λύση να βρεθούν άνεργοι περισσότεροι Γερμανοί για να ικανοποιηθεί το -ελεγχόμενο από τις ίδιες ελίτ- κοινό περί δικαίου αίσθημα στο Νότο;
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Oxfam («Α Cautionary Tale», 11/9), έως το 2025 η λιτότητα θα προσθέσει άλλα 15-25 εκατ. Ευρωπαίους στα κατάστιχα της φτώχειας, διαμορφώνοντας τον αριθμό των φτωχών στα 146 εκατομμύρια ή το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης. Θα είμαστε όμως σε θέση να μιλάμε για χάσμα Βορρά-Νότου, αν χώρες όπως η Ολλανδία, προκειμένου να μειώσουν τα μεγάλα ελλείμματά τους, συμπιέσουν ακόμα περισσότερο την εγχώρια εργασία;
Το ερώτημα δεν έχει εύκολη απάντηση, καθώς η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τις κυβερνήσεις έχει πληγεί περισσότερο στο Νότο απ' ό,τι στο Βορρά, όπως δείχνει το Ευρωβαρόμετρο της περασμένης άνοιξης, με αφετηρία της απόκλισης στο 2003-2004.
Με τα αριθμητικά δεδομένα σε κοινή θέα, πρέπει να ξεκαθαριστεί αν το χάσμα Βορρά-Νότου στην Ευρώπη είναι περισσότερο η επανάληψη μιας κυρίαρχης αφήγησης -κληρονομημένης από τις καλύτερες εξουσιαστικές παραδόσεις της Ευρώπης- που προσπαθεί να αποφύγει την ανάγνωση της πραγματικότητας όπως τη ζει η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων: βίαια αναδιανομή ενός ήδη λεηλατημένου πλούτου, μέσω των μηχανισμών ενός ταξικά μεροληπτικού κράτους και υπέρ μιας ολοένα και πιο αυθαίρετης-ανεύθυνης ελίτ.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
11-11-2013
Στην πολεμική προσπάθειά του να ενώσει τις δύο πλευρές της Ευρώπης, ο δυτικός καπιταλισμός κατάφερε σε ιστορικά σύντομο χρονικό διάστημα να τη χωρίσει σε Βορρά και Νότο. Εκεί που το δίπολο Δύσης-Ανατολής χρειάστηκε αιώνες για να παγιωθεί ως εγκάρσια τομή στην ευρωπαϊκή πολιτισμική συνείδηση, το δίπολο Βορρά-Νότου αναδείχθηκε μέσα σε 10 χρόνια από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος και επιταχύνθηκε μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την ύφεση που ακολούθησε.
Στο κοινό πλαίσιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η σταθεροποιητική πολιτική θα εξασφάλιζε για όλους το πλαίσιο του υγιούς ανταγωνισμού υπέρ της παραγωγής πλούτου άνευ κρατικών παρεμβάσεων.
Εν έτει 2013, η ευρωπαϊκή ευημερία, όπως διατυπώθηκε με όρους πρόσβασης στο χρήμα για επιχειρήσεις και εργαζομένους, έχει όριο τις Αλπεις. Οι ισπανικές και ιταλικές εταιρείες πληρώνουν με επιτόκιο 5,1% και 4,3% αντίστοιχα για νέα δάνεια έως 1 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που σε Γερμανία και Γαλλία πληρώνουν περί το 3% (Ernst&Young Eurozone Forecast, Σεπτέμβριος 2013). Η ανεργία στις χώρες αυτές διαμορφώνεται 26,6%, 12,5%, 5,2% και 11,1% αντίστοιχα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: μπορεί η δυσκολότερη (αλλά όχι εξ ίσου δύσκολη) πρόσβαση στο χρήμα επιχειρήσεων και εργαζομένων στο Νότο να διαμορφώσει μια κοινή γι' αυτούς αταξική ταυτότητα ισχυρότερη από την κοινή ταξική ταυτότητα που διαμορφώνει η δυσκολότερη πρόσβαση στην εργασία των εργατών Βορρά/Νότου;
Τράπεζες και ανεργία
Η νέα κυρίαρχη αφήγηση έπεισε με μαστίγιο και καρότο τους ψηφοφόρους των δυτικών δημοκρατιών ότι το κοινωνικό κράτος έχει ακριβύνει χωρίς δυνατότητα διάσωσης. Αυτό που, τελικά, ακρίβυνε μετά δύο δεκαετίες υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού ήταν το κόστος διάσωσης των τραπεζιτών, των πολιτικών τους υπαλλήλων και της διεθνούς των τζογαδόρων σχολής.
Είναι, άραγε, λύση να βρεθούν άνεργοι περισσότεροι Γερμανοί για να ικανοποιηθεί το -ελεγχόμενο από τις ίδιες ελίτ- κοινό περί δικαίου αίσθημα στο Νότο;
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Oxfam («Α Cautionary Tale», 11/9), έως το 2025 η λιτότητα θα προσθέσει άλλα 15-25 εκατ. Ευρωπαίους στα κατάστιχα της φτώχειας, διαμορφώνοντας τον αριθμό των φτωχών στα 146 εκατομμύρια ή το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης. Θα είμαστε όμως σε θέση να μιλάμε για χάσμα Βορρά-Νότου, αν χώρες όπως η Ολλανδία, προκειμένου να μειώσουν τα μεγάλα ελλείμματά τους, συμπιέσουν ακόμα περισσότερο την εγχώρια εργασία;
Το ερώτημα δεν έχει εύκολη απάντηση, καθώς η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τις κυβερνήσεις έχει πληγεί περισσότερο στο Νότο απ' ό,τι στο Βορρά, όπως δείχνει το Ευρωβαρόμετρο της περασμένης άνοιξης, με αφετηρία της απόκλισης στο 2003-2004.
Με τα αριθμητικά δεδομένα σε κοινή θέα, πρέπει να ξεκαθαριστεί αν το χάσμα Βορρά-Νότου στην Ευρώπη είναι περισσότερο η επανάληψη μιας κυρίαρχης αφήγησης -κληρονομημένης από τις καλύτερες εξουσιαστικές παραδόσεις της Ευρώπης- που προσπαθεί να αποφύγει την ανάγνωση της πραγματικότητας όπως τη ζει η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων: βίαια αναδιανομή ενός ήδη λεηλατημένου πλούτου, μέσω των μηχανισμών ενός ταξικά μεροληπτικού κράτους και υπέρ μιας ολοένα και πιο αυθαίρετης-ανεύθυνης ελίτ.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
11-11-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου